بررسی رابطه ی خود کارآمدی تحصیلی و مسئولیت پذیری تحصیلی با در نظر گرفتن نقش میانجی انگیزش درونی

مسئولیت‌پذیری از مهم‌ترین و هدفمندترین بخش تربیت آدمی است که اثرات آن را می‌توان در ابعاد گوناگون زندگی مشاهده کرد. در محیط آموزشی هم مسئولیت‌پذیری می‌تواند احساس تعهد و تعامل مثبت را بالا ببرد و موجب پیشرفت تحصیلی شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر واسطه‌ای انگیزه درونی در رابطه بین خودکارامدی تحصیلی و مسئولیت‌پذیری تحصیلی در دانشجویان دانشگاه تهران بوده و نمونه‌ی آماری این پژوهش 300 نفر از دانشجویان دانشگاه تهران بود که به شیوه‌ی نمونه‌گیری در دسترس انتخاب‌شده و به سه پرسشنامه‌ی خودکارآمدی تحصیلی (cases) اون و فرانمن (1998) و انگیزش تحصیلی (ams) والراند و همکاران (1993) و مسئولیت‌پذیری تحصیلی (ars) آکبای و همکاران (2016) پاسخ دادند و داده‌های جمع‌آوری شد. جهت بررسی آماره‌های توصیفی از نرم‌افزار spss26 و برای مدل‌سازی معادلات ساختاری از نرم‌افزار amos24 استفاده شد و نتایج پژوهش نشان داد که متغیر مستقل خودکارامدی تحصیلی با تاثیر بر متغیر میانجی انگیزه درونی بر مسئولیت‌پذیری تحصیلی اثر معناداری دارد (0.01>p) و برای بالا بردن حس مسئولیت‌پذیری تحصیلی در دانشجویان می‌توان با بالا بردن حس خودکارامدی تحصیلی در آن‌ها و رساندن دانشجویان به این باور که آن‌ها توانا هستند و می‌توانند از عهده‌ی تکلیف فردی دانشگاهی بربیایند انگیزه درونی را در آن‌ها افزایش بدهیم و با افزایش انگیزه درونی در دانشجویان حس مسئولیت‌پذیری دانشجویان بالاتر می‌رود و با بالا رفتن این حس در آن‌ها، می‌توانند بهتر از عهده تکالیف دانشگاهی بربیایند.

The mediating role of intrinsic motivation on the relationship between academic self-efficacy and academic responsibility

Responsibility is one of the most important and purposeful parts of human education its effects can be seen in different aspects of life and in the educational environment, responsibility can increase the sense of commitment and positive interaction and lead to academic achievement. The aim of this study was to investigate the mediating effect of internal motivation on the relationship between academic selfefficacy and academic responsibility in students of Tehran University the statistical sample of this study was 300 students of Tehran University who were selected by the available sampling method and They responded to three questionnaires of academic selfefficacy (CASES) of Owen and Franman (1998) and academic motivation (AMS) of Walland et al. (1993) and academic responsibility (ARS) of Akbay et al. (2016) and data were collected. SPSS26 software was used to investigate descriptive statistics and Amos24 software was used to model structural equations research results showed the independent variable of academic selfefficacy with the results of the research showed that the independent variable of academic selfefficacy with academic selfefficacy was answered. The effect on the mediating variable of intrinsic motivation on academic responsibility has a significant indirect effect and in order to increase the sense of academic responsibility in students, we can increase the internal motivation by increasing the sense of academic selfefficacy in them and bringing students to the belief that they are capable and can afford individual academic assignments, and by increasing the internal motivation in students, the sense of responsibility of students increases and with the increase of this sense in them, they can handle university assignments better.