اثربخشی آموزش برنامه ریزی عصبی-کلامی بر اهمال کاری تحصیلی و خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان

هدف اصلی این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش برنامه ریزی عصبیکلامی بر اهمال کاری تحصیلی و خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان در حال تحصیل در مقطع متوسطه اول منطقه 4 شهر تهران در سال تحصیلی 1401-1400 بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. ابزارهای اندازه گیری پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی (apq) (سولومون و راثبلوم، 1984) و پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی (erq) (هافمن و کاشدن، 2010) بودند. آموزش برنامه ریزی عصبیکلامی بر اهمال کاری تحصیلی و خودتنظیمی هیجانی به مدت 10جلسه 60 دقیقه ای و هفته ای دو بار بر روی گروه آزمایش اجرا شد. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که آموزش برنامه ریزی عصبیکلامی بر کاهش اهمال کاری تحصیلی و افزایش خودتنظیمی هیجانی تاثیر داشته است (0.05>p). از یافته های فوق می توان نتیجه گرفت که آموزش برنامه ریزی عصبی-کلامی موجب کاهش اهمال کاری تحصیلی و افزایش خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان می شود، لذا اجرای کارگاه های آموزشی مبتنی بر این مفاهیم در مدارس توصیه می شود.

The effectiveness of neuro-verbal programming training on students' academic procrastination and emotional self-regulation

The main purpose of this study was to determine the effectiveness of neuroverbal programming training on academic procrastination and students #39; emotional selfregulation. The research method was quasiexperimental with a pretestposttest design with the control group. The statistical population of the study included students studying in the first secondary school of Tehran, region 4 in the academic year 14001401, which was selected using the purposive sampling method and 30 people were randomly divided into two groups of experimental and control (each A group of 15 people was assigned. The measuring instruments were the Academic Procrastination Questionnaire (APQ) (Solomon and Rathblum, 1984) and the Emotional SelfRegulation Questionnaire (ERQ) (Hoffman and Kashedan, 2010). Neuroverbal programming training on academic procrastination and emotional selfregulation was performed on the experimental group for 10 sessions of 60 minutes twice a week. The results of multivariate analysis of covariance showed that neuroverbal programming training had an effect on reducing academic procrastination and increasing emotional selfregulation (P <0.05). From the above findings, it can be concluded that neuroverbal programming training reduces academic procrastination and increases students #39; emotional selfregulation, so the implementation of educational workshops based on these concepts in schools is recommended.