تحلیلی بر استعداد شرم از منظر نظریه‌های دلبستگی و ذهنی‌سازی

شرم هیجانی خودآگاه و ناتوان‌کننده است که هم در جوار دیگران و هم در تنهایی تجربه می‌شود. پژوهش‌های بسیاری از رابطۀ میان استعداد شرم، یعنی گرایش به تجربۀ شرم در غیاب محرک‌های متناسب، و آسیب‌شناسی روانی حکایت دارند. استعداد شرم ریشه‌هایی تحولی داشته و در این باره میان نظریه‌پردازان نامدار اتفاق نظر وجود دارد. فرض بر این است که ناایمنی در دلبستگی و نقص در ظرفیت ذهنی‌سازی، که دست‌دردست هم و در بستر تجارب اولیۀ کودکی شکل می‌گیرند، موجب کاشته شدن بذر استعداد شرم در فرد می‌شوند. مقالۀ حاضر تلاشی است در راستای یکپارچه‌سازی پیشینۀ نظری و پژوهشی دربارۀ رابطۀ استعداد شرم با سبک‌های دلبستگی و ظرفیت ذهنی‌سازی، و طرح پیشنهاد‌هایی برای پژوهش‌های آینده در این حیطه.

Investigating shame-proneness from the perspectives of attachment and mentalization theories

Shame is a debilitating selfconscious emotion that could be experienced whether in company or alone. A vast body of research links shameproneness, that is, the propensity to experience shame in the absence of proportionate stimuli, to a whole range of psychopathologies. There is consensus among renowned theorists that shameproneness has developmental roots. attachment insecurities and mentalizing incapacity, which develop hand in hand in the context of early childhood experiences, are postulated to contribute to shameproneness. Despite the richness in conceptualizations, we believe there is a lack of evidence in support of the hypothesized associations. In this paper, we aimed to integrate the theoretical and empirical literature associating shameproneness, attachment styles, and mentalizing capacity, and to provide directions for future studies.