اثربخشی بازی‌درمانی عروسکی بر کاهش کمرویی، احساس تنهایی و مشکلات رفتاری کودکان تک‌سرپرست شهر اهواز

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بازی درمانی عروسکی بر کاهش کمرویی و احساس تنهایی و بهبود مشکلات رفتاری کودکان تک‌سرپرست شهر اهواز انجام شد. روش این پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمونپیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان تک سرپرست 3 تا 9 سال شهر اهواز در سال 1399 بودند. که از بین آنها 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه به صورت گمارش تصادفی قرار گرفتند. جهت گردآوری داده‌ها از پرسشنامه‌های کمرویی استنفورد (ssq) (1997)، احساس تنهایی راسل (ucla) (1980) و مشکلات رفتاری شهیم و یوسفی(bpqpc) (1378) استفاده شد. سپس 10 جلسه 45 دقیقه و هر هفته دو جلسه بازی درمانی عروسکی بر روی گروه آزمایش اجرا گردید. در حالی که افراد گروه گواه هیج مداخله ای دریافت نکردند. داده های به دست آمده با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزار 24spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان داد که بین دو گروه آزمایش و گواه از نظر کمرویی، احساس تنهایی و مشکلات رفتاری در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (0.05 ≥p ). همچنین، نتایج فوق در مرحله پیگیری 1.5 ماهه تداوم داشت. بر این اساس می توان گفت؛ بازی‌درمانی عروسکی جهت کاهش کمرویی، احساس تنهایی و بهبود مشکلات رفتاری کودکان تک‌سرپرست موثر است.

The effectiveness of puppet play therapy on reducing shyness, loneliness and behavioral problems in single-parent children

The aim of this study was to determine the effectiveness of puppet play therapy in reducing shyness and loneliness and improving the behavioral problems of singleparent children in Ahvaz. The method of this quasiexperimental study was pretest, posttest, and followup with a control group. The statistical population of this study included all singleparent children aged 3 to 9 years in Ahvaz in 1399. Among them, 30 people were selected by purposive sampling and randomly assigned to the experimental and control groups. The Stanford Shyness (SSQ)(1997), Russell Loneliness (UCLA) (1980), and Shahim and Yousefi (BPQPC)(1999) Behavioral Problems questionnaires were used to collect data. Then 10 sessions of 45 minutes and two sessions of puppet play therapy were performed on the experimental group every week. While the control group did not receive any intervention. Data were analyzed by Repeated Measures ANOVA (RM ANOVA) using SPSS 24 software. The results showed that there was a significant difference between shyness, loneliness, and behavioral problems in the experimental group compared to the control group (P ge; 0.05). The results continued after a month and a half of followup. On this basis we can say; Puppet play is effective in reducing shyness, loneliness, and improving the behavioral problems of singleparent children.