مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی هیجان‌مدار و ذهن‌آگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر طلاق عاطفی زوجین

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر طلاق عاطفی زوجین بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر شیراز در سال 1400-1399 بودند و با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده تعداد 30 زوج از آنان انتخاب و در سه گروه(در گروه آزمایش زوج درمانی هیجان مدار 10 زوج، در گروه آزمایش ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس 10 زوج و گروه گواه 10 زوج) جایگزین شدند. از پرسشنامه طلاق عاطفی(edq) گاتمن(1995) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها بوسیله آزمون‌های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی نشان داد که هر دو درمان مذکور در مرحله پس‌آزمون و پیگیری نسبت به گروه گواه اثربخشی معناداری بر طلاق عاطفی اعمال کردند (0.05>p). همچنین زوج درمانی هیجان مدار در مقایسه با ذهن‌آگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر کاهش طلاق عاطفی موثرتر بود (0.05>p). بر اساس یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت که زوج درمانی هیجان مدار و ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس می توانند به عنوان یک شیوه درمانی برای کاهش طلاق عاطفی در مراکز درمانی به کار برده شوند.

The comparison of effectiveness of emotion-focused couple therapy and mindfulness-based stress reduction program on emotional divorce of couples

The purpose of this study was to compare of the effectiveness of emotionfocused couple therapy and mindfulnessbased stress reduction program on the emotional divorce of couples. This semiexperimental study was conducted with a pretestposttest design with a control group and followup for two months. The statistical population included all the couples referring to counseling and psychological services in Shiraz city to 91 people were in 1399 and 60 couples by random sampling were considered as the sample size in two experimental groups (each group of 10 couples) and control (10 couples). The experimental groups underwent emotionfocused couple therapy (9 sessions 90 minutes) and a mindfulnessbased stress reduction program (9 sessions 90 minutes), but the control group received no training and remained in the waiting list. To collect data Kessler emotional divorce Questionnaire (EDQ) of Guttman (1995). Data analysis by repeatedmeasures analysis of variance and Bonferroni post hoc test showed that both therapies had a significant effect on emotional divorce in the posttest and followup stages compared to the control group (P <0.05). Also, emotionoriented couple therapy was more effective in reducing emotional divorce compared to stressbased mindfulness (P <0.05). Based on the findings, it can be concluded that emotional couple therapy and mindfulnessbased stress reduction can be used as treatment methods to reduce emotional divorce in medical centers.