مقایسه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالتیکی بر بخشودگی بین‌ فردی و تحمل پریشانی در زنان آزاردیده از خشونت‌های خانگی

این پژوهش باهدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر بخشودگی بین فردی و تحمل پریشانی در زنان آزاردیده از خشونت‌های خانگی انجام شد. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش آزمونپس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری مورد مطالعه، شامل تمامی زنانی بود که در زمستان 1398 و بهار 1399 به اورژانس اجتماعی شهر ساری مراجعه کرده بودند. از بین آن‌هاهاها 45 زن به صورت نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و در یک گروه کنترل و دو گروه آزمایش (هر گروه 15 نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. آزمودنی‌های گروه آزمایش اول و دوم هر یک به ترتیب درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (طی 8 جلسه) و رفتار درمانی دیالکتیکی (طی 12 جلسه) دریافت کردند و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های بخشودگی بین فردی (احتشام‌زاده، 1389) و تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با روش آماری تحلیل کواریانس و آزمون تعقیبی lsd انجام گرفت. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معناداری باعث افزایش بخشودگی بین فردی (16.32=f و 0.0003=p) و تحمل پربشانی (7.34=f و 0.01=p) شده است. همچنین، رفتاردرمانی دیالکتیکی به طور معناداری باعث افزایش بخشودگی بین فردی (11.78=f و 0.002=p) و تحمل پریشانی (7.3=f و 0.012=p) شده است. همچنین نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که درمان پذیرش و تعهد بر بخشودگی بین فردی (9.9=f و 0.05>p) و تحمل پریشانی (9.8=f و 0.05>p) تاثیر بیشتری نسبت به رفتاردرمانی دیالکتیکی دارد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، می‌توان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت افزایش بخشودگی بین فردی و تحمل پریشانی به صورت موثرتری نسبت به رفتاردرمانی دیالکتیکی در زنان آزاردیده از خشونت‌های خانگی استفاده کرد.

Comparison of the efficacy of acceptance and commitment therapy and dialectical behavior therapy on interpersonal forgiveness and distress tolerance in Female victims of domestic violence

The purpose of this study was to compare the effectiveness of acceptance and commitment therapy and dialectical behavior therapy on interpersonal forgiveness and distress tolerance in female victims of domestic violence. The research method was quasiexperimental with a pretestposttest design with the control group. The statistical population of the study included all female victims of domestic violence who have been referred to Social emergency in Sari city in the winter of 2019 and spring of 2020. Among them, 45 women were selected by purposive sampling and randomly replaced in a control group and two experimental groups (15 people in each group). The subjects of the first and second experimental groups received acceptance and commitment therapy (during 8 sessions) and dialectical behavior therapy (during 12 sessions), respectively. the control group did not receive any intervention. For data collection, the Interpersonal Forgiveness Inventory (Ehteshamzadeh, 2010) and Distress Tolerance Scale (Simons Gaher, 2005) were used. Data were analyzed by analysis of covariance and LSD post hoc test. The results showed that acceptance and commitment therapy significantly increased interpersonal forgiveness (F=7.34, p=16.32) and distress tolerance (F=7.34, p=0.01). Also, dialectical behavior therapy significantly increased interpersonal forgiveness (F=11.78, p=0.002) and distress tolerance (F=9.8, p=0.012). The results also showed that acceptance and commitment therapy has a greater effect on interpersonal forgiveness (F = 9.9 and p <0.05)and distress tolerance (F = 9.8 and p <0.05) than dialectical behavior therapy. According to the results of the present study, acceptance and commitmentbased therapy can be used to increase interpersonal forgiveness and distress tolerance more effectively than dialectical behavior therapy in women affected by domestic violence.