مروری اجمالی بر ارتباط تجربۀ بدرفتاری در دوران کودکی و خودجرحی بدون هدف خودکشی در نوجوانی

طی دو دهۀ گذشته، اهمیت بالینی و پژوهش پیرامون خود جرحی بدون هدف خودکشی به‌عنوان تخریب مستقیم و تعمدی بافت‌های بدن که فاقد هدف و یا نیت خودکشی است روندی افزایشی داشته است. پژوهشها حاکی از شیوع بالای این رفتار در دورۀ نوجوانی است، رفتاری که به عنوان یک راهبرد جبرانی جهت مقابله با و مدیریت هیجانات منفی شدید مفهوم‌پردازی می‌شود. آنچه دورۀ نوجوانی را کانون مطالعات این رفتار قرار می‌دهد تحولات جسمانی و روانشناختی در این دوره است که خود به عنوان عوامل پریشانی‌زا عمل می‌کنند، حال آنکه میزان این پریشانی می‌تواند متاثر از تاریخچۀ فرد نیز باشد. تعاملات اولیه با والدین و تجارب تحولی به عنوان عواملی معرفی شده‌اند که بیشترین نقش را در پیش‌بینی رفتار خودجرحی در میان نوجوانان دارند. نوشتار حاضر با تاکید بر نظریه‌های تبیینی و کارکردی مروری اجمالی بر ارتباط تجربۀ بدرفتاری در دوران کودکی و رفتار خودجرحی از منظر مطالعات اخیر است. در پایان جستجویی پیرامون مطالعات داخلی انجام شد لیکن علیرغم شیوع چهار الی پنج درصدی در میان جامعۀ نوجوانان ایرانی، گویا مطالعۀ این رفتار از منظر پژوهشگران داخلی پنهان مانده است.

A brief review of the relationship of childhood maltreatment and non-suicidal self-injury (NSSI) in adolescence

Selfinjury without the intent of suicide, defined as the direct and deliberate destruction of body tissues with no suicidal intent, has grown in clinical significance and study over the last two decades. According to research, this behavior is very common through adolescence, and it is thought to be a coping strategy for dealing with and managing intense negative emotions. The physical and psychological changes that occur during this time, which act as distressing factors, place adolescence at the core of studying this behavior, while personal history may also affect the degree of this distress. The importance of early relationships with parents and developmental experiences in predicting adolescent selfinjury behavior has been established. The current study reviews previous studies on the relationship between childhood maltreatment and selfinjury behavior, emphasizing explanatory and functional theories. Also, national studies were reviewed in the end, but despite the prevalence of four to five percent among Iranian adolescents, selfinjury appears to be overlooked by national researchers.