تدوین مدل روان درمانی مثبت یکپارچه نگر و مقایسه اثربخشی آن با روان درمانی شناختی رفتاری و روان درمانی مثبت در کاهش علائم افسردگی بزرگسالان

رواندرمانی مثبت در درمان افسردگی مزایایی دارد ولی اثربخشی آن را با یکپارچه سازی نظری و تکنیکی می توان افزایش داد. هدف این پژوهش تدوین مدل درمانی یکپارچه نگر و مقایسه آن با رواندرمانی مثبت و درمان شناختی رفتاری در درمان افسردگی می باشد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی است. جامعه آماری شامل کلیه ی افراد مبتلا به افسردگی اساسی در شهر مشهد بود. صد و چهل و پنج فرد مبتلا به افسردگی اساسی به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. شرکت کنندگان در سه گروه رواندرمانی مثبت یکپارچه، رواندرمانی مثبت، و رواندرمانی شناختی رفتاری و گروه گواه قرار گرفتند و پرسشنامه جمعیت شناختی، مقیاس نگرشهای ناکارآمد (بک و وایسمن، 1978)، و سیاهه افسردگی بک (بک، استیر و براون، 1996)، و مقیاس هیجان های اساسی (پاور، 2006) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تفاوت معناداری در اثربخشی سه گروه مداخله در پس آزمون وجود نداشت اما هر سه گروه مداخله از گروه گواه اثربخشی بیشتری داشتند (0.001>p). در پیگیری شش ماهه رواندرمانی مثبت یکپارچه نگر نسبت به سایر روشهای درمانی در کاهش عود مجدد اثربخشی بیشتری داشت (0.001>p). نتایج این پژوهش نشان دادند که کاربست بالینی برخی توانمندیهای شخصیت موجب بهبود اثربخشی درمان در عود مجدد افسردگی می شود.

Developing an integrative model of positive psychotherapy and comparing its effectiveness with CBT, and PPT in improvement of depressive symptoms among individuals with major depression

Positive psychotherapy has some efficiencies in the treatment of depression but its effectiveness can be increased through technical and theoretical integration. The aim of the present study is to develop an integrative treatment model and comparing its effectiveness with positive psychotherapy and cognitive behavioral therapy. The research design is quasiexperimental. The population consists of all individuals with major depression in the city of Mashhad. One hundred twenty participants with major depression were included in the present study. They were allocated in four groups of integrative positive psychotherapy, positive psychotherapy, cognitive behavioral therapy, and control group. All participants responded to the dysfunctional attitudes scale (Beck Weissman 1978), Beck Depression Inventory (1979), and Values In ActionInventory of Strengths (Petrerson Seligman 2004). The data were analyzed through covariance analysis. No significant difference was found between the three intervention groups in the posttest. However, all intervention groups demonstrated significant differences with the control group in the posttest.In followup, integrative positive psychotherapy demonstrated higher effectiveness in relapse prevention in comparison to other treatments. findings of the present study demonstrated that clinical application of some character strengths can improve the effectiveness of treatment in relapse prevention.