پیش‌بینی رضایت از زندگی کارکنان راهور براساس خلاقیت و خودکارآمدی

هدف پژوهش حاضر پیش بینی رضایت از زندگی کارکنان راهور براساس خلاقیت و خودکارآمدی است. پژوهش حاضر از نوع پژوهش‌های توصیفی همبستگی است. جامعه این پژوهش شامل کلیه کارکنان پلیس راهور شهر بیرجند در سال 1393 بود که تعداد کل آن ها برابر با 55 نفر بود. با توجه به حجم جامعه آماری، از روش سرشماری استفاده شد و کل جامعه به عنوان نمونه انتخاب شد. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه خلاقیت عابدی (1372)، پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر (1982) و پرسشنامه رضایت از زندگی داینر و همکاران (1985) استفاده ‌شد. یافته‌ها نشان داد که تمامی میانگین‌ها در زیر مقیاس‌های خلاقیت (به‌جز زیر مقیاس بسط) بیشتر از میانگین آزمون بود (0.01> p). میانگین کل خلاقیت بیشتر از میانگین آزمون بود (0.01>p). میانگین زیر مقیاس بسط با میانگین آزمون تفاوت معناداری نداشت. میانگین خودکارآمدی و رضایت از زندگی بیشتر از میانگین آزمون بود (0.01>p). بین خلاقیت و خودکارآمدی با رضایت از زندگی همبستگی معنادار مثبت وجود داشت (0.01>p). متغیر خودکارآمدی قادر بود 38 درصد از واریانس رضایت از زندگی را تبیین نماید. نتایج این پژوهش ضرورت توجه به خودکارآمدی و خلاقیت را در افزایش رضایت از زندگی کارکنان پلیس راهور را مورد تاکید قرار داد.