اثربخشی درمان گروهی مبتنی برخود ‌شفقت ورزی بر شادزیستی و تاب آوری دانش آموزان دارای رفتارهای پرخطر

عوامل بسیاری در بروز رفتارهای پرخطر دانش‌آموزان نقش دارد که از آن ‌جمله می‌توان فقدان مهارت‌های لازم جهت نحوه روبرو‌ شدن با شرایط دشوار زندگی را نام برد. از این‌رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان‌ گروهی مبتنی برخود‌‌‌شفقت‌ورزی بر شادزیستی و تاب‌آوری دانش‌آموزان دارای رفتارهای پرخطر انجام شد. طرح این پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه‌کنترل بود. جامعه‌ آماری پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر سمیرم بود که 24 نفر از آنان به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شده و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هرگروه 12 نفر) جایگذاری شدند. برنامه درمان مبتنی برخود‌‌شفقت‌ورزی فقط برای گروه آزمایش به مدت 8 جلسه‌ 90 دقیقه‌ای اعمال شد وگروه کنترل چنین مداخله‌ای‌ را دریافت نکرد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس خطرپذیری دانش‌آموزان ایرانی (iars)، پرسش‌نامه شادزیستی‌ آکسفورد (ohi) و مقیاس تاب‌آوری (cdris) بود. داده‌ها از طریق تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل‌داده‌ها نشان داد که درمان مبتنی برخود‌شفقت‌ورزی بر میزان تاب‌آوری و شادزیستی دانش‌آموزان اثربخش بود‌ه ‌است (p<0/01 ). براساس نتایج پژوهش حاضر می‌توان گفت استفاده از درمان مبتنی برخود‌شفقت‌ورزی، تاثیر مهمی بر ‌زندگی دانش‌آموزان دارای رفتارهای پرخطر داشته‌ است و منجر به بهبود شادزیستی و تاب‌آوری این دانش‌آموزان گردیده ‌است.

The Effectiveness of self -compassion treatment On happiness and resiliency of Students with High-Risk Behaviors

The purpose of this study was to determine the Many factors are involved in the risky behaviors of students, including lack of skills to cope with difficult living conditions. Therefore, the present study aimed to investigate the effectiveness of selfcompassion treatment on happiness and resiliency of students with highrisk behaviors. The design of this study is experimental and pretestposttest with a control group. The statistical population of the study consisted of all male high school students in Semirom who were selected by multistage cluster sampling and randomly divided into experimental and control groups (12 in each group). Selfcompassion treatment was administered only to the experimental group for 8 sessions of 90 minutes and the control group did not receive such intervention. The instruments used in this study were Iranian Students Risk Scale (IARS); Oxford Happiness Inventory (OHI) and Resiliency Scale (CDRIS). Data were analyzed by covariance analysis. Selfcompassion treatment was effective on the resiliency and happiness of students (p <0.01). Based on the results of the present study, the use of selfcompassion treatment had a significant impact on the lives of students with highrisk behaviors and improved their resilience and happiness.