اثربخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس، بر تحمل پریشانی زنان مبتلا به بیماری بی اشتهایی عصبی

در دهه های اخیر اختلالات خوردن، بویژه در جمعیت دختران نوجوان، شیوع بیشتری پیدا کرده است. پیامدهای آسیب زای ناشی از این اختلال و اختلالات همراه با آن قابل توجه بوده است. اختلال در فرآیندهای هیجانی همچون تحمل پریشانی از مشکلات اصلی همراه با اختلال بی اشتهایی عصبی است و لازم است مورد توجه قرار گیرد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر تحمل پریشانی زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی است. در این پژوهش از روش پژوهشی مورد منفرد با طرح ab با پیگیری استفاده شد. جامعه ی آماری این پژوهش شامل کلیه ی زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی شهر اصفهان در سال 1395 بود که از میان آن ها دو نفر به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای هریک از آزمودنی ها دو جلسه ی خط پایه شش جلسه ی مداخله و دو جلسه ی پیگیری برگزار شد. مقیاس تحمل پریشانی (dts)، در هرجلسه، توسط آزمودنی ها پاسخ داده شد. جهت تحلیل داده ها از تحلیل دیداری، شامل تحلیل درون موقعیتی و بین موقعیتی برای هریک از متغیرهای وابسته استفاده شد. نتایج نشان داد که مداخله ی به کار رفته در این پژوهش، بر بهبود تحمل پریشانی آزمودنی ها موثر است (باpnd 100%برای هر دو آزمودنی). بر اساس نتایج به دست آمده در این پژوهش، درمان ذهن آگاهی مبتنی بر استرس می توانند به طور ریشه ای تر مسائل جدی زیربنایی همراه با این اختلال را پوشش دهد و به عنوان یک مداخله ی موثر بر بعضی از ابعاد مهم سلامت روان زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی به کار رود.

Effectiveness of stress-based mindfulness therapy on distress tolerance in women with anorexia nervosa

Eating disorders have been widespread in recent decades, especially in teenage girls. The harmful effects of this disorder and its associated disorders have been remarkable. Disruption of emotional processes such as distress tolerance is one of the main problems associated with anorexia nervosa and needs to be addressed. The purpose of this study was to investigate the effect of mindfulness intervention based stress reduction on distress tolerance in women with anorexia nervosa.The research design of the study was a single subject. The population of this study was all women with anorexia in Isfahan, in 2016, among whom two women were selected through convenience sampling. 2 baseline, six therapeutic, and two followup sessions were administrated for each participant. Distress Tolerance Scale (DTS), were responded in every session by the participants. Visual analysis, including inter and intrasituational reports, were used to analyze the data for each dependent variable. The results showed that the intervention applied in the study was useful in distress tolerance (PND 100%). Based on the results of the survey, stressbased mindfulness therapy can be applied as an efficient intervention on some critical aspects of the mental health of women with anorexia.