سه‌گانه سیاه: سازه‌های شخصیتی سازش‌نایافته‌ی یک قرن روانشناسی علمی

با تغییر جهت رویکرد روان شناسی آکادمیک از مطالعه افراد نابهنجار به سوی مطالعه افراد بهنجار، در آغاز هزاره جدید میلادی، وارسی ویژگی های ستیزه جویانه آدمیان و سوء استفاده افراد از همدیگر، بسیار مورد توجه قرار گرفت. مقاله حاضر نیز با هدف شناخت سازه سه گانه سیاه به عنوان عصاره ی مفهوم پردازی یکصدساله روان شناسی در این زمینه، به ویژه با تاکید ویژگیمحور، به جای تاکید اختلالمحور بر این رفتارها، تدوین شده است. سه گانه سیاه توسط ویلیام و پاولهاس (2002) به عنوان سازه ای معرفی شد که به سه ویژگی شخصیتی یعنی خودشیفتگی، اقتدارطلبی و جامعه ستیزی اشاره دارد. این ویژگی ها به ویژه با توجه به ویژگی های ساختاری و بنیادین نظام بوروکراتیک مدرن در عصر حاضر می تواند در مطالعه روان شناسی صنعتی و سازمانی مورد استفاده جدی قرار گیرد، چراکه چنین نظامی اساساً به نوعی از خودبیگانگی افراد از کار، پول یا محصولی که آن را تولید می کنند، نیاز دارد و ازاین رو افرادی که چنین ویژگی هایی داشته باشند، به احتمال بیشتری به لانه گزینی در مراتب بالاتر چنین سازمان هایی خواهند پرداخت.