تاریک امّا نه سیاه: پاسخی به زارعی، قربانی و غریبی

یکی از نظریاتی که توجه نسبتاً قابل توجهی از پژوهشگران علوم رفتاری را دریافت کرده است نظریه »سه گانه تاریک شخصیت « است. این نظریه البته به لحاظ روش شناختی شاید تمام ویژگی های یک »نظریه « را نداشته باشد و بیشتر به معرفی یک »سازه « شباهت داشته باشد، مبیّن این است که سه ویژگی شخصیتی نارسیسیسم، ماکیاولیانیسم و پسیکوپاتی به لحاظ اجتماعی دارای ابعاد ناپسند و غیراخلاقی بوده و می توانند رفتارهای مخرب اجتماعی را پیش بینی کنند. کنار هم قرار گرفتن هم زمان این ویژگی ها دید کامل تری از انگیزه ها و هیجان های مرتبط با رفتارهای مخرب ارائه می دهد. زارعی، قربانی و غریبی (1395، رویش روانشناسی، شماره14) در مقاله ای با عنوان »سه گانه سیاه: سازه های شخصیتی سازش نایافته یک قرن روانشناسی علمی « به بررسی این نظریه پرداخته اند. هدف از نوشتار حاضر ارائه پاسخی انتقادی (و شاید دیالکتیکی!) به این نگارندگان است.