مدل سازی عدم قطعیت حاصل از داده های ارتفاعی srtm و aster و تاثیر آن بر طبقه بندی لندفرم ها در حوضه ی آبریز گرم چای

امروزه اعتبار سنجی نتایج حاصل از تحلیل ‌های مکانی gis، تبدیل به یک چالش بزرگ در دنیای gis شده است. تحلیل عدم قطعیت در زمینه‌ های مختلف توجه به کیفیت داده و موضوعات مرتبط با آن از قبیل خطا، مدل ‌های عدم قطعیت، انتشار خطا، حذف خطا و عدم قطعیت در داده‌ ها، بیش از هر زمان دیگر احساس می ‌‌شود. مدل ‌های ارتفاع رقومی از مهمترین داده‌ های جغرافیایی می‌ باشند که مبنای تحلیل ‌های مکانی مختلفی را تشکیل می‌دهند. این پژوهش با هدف بررسی میزان خطا و عدم قطعیت، داده‌های ارتفاعی حاصل از ماهواره‌های srtm و aster را مد نظر قرار داده است.در این راستا، ابتدا با استفاده از شاخص‌ های آماری me، std و rmse مقدار خطای داده‌ های مدل‌ های ارتفاع رقومی شناسایی محاسبه شد. در ادامه عدم قطعیت خطای داده‌ ها با روش مونت کارلو شبیه‌ سازی و الگوی انتشار خطا با روش درونیابی نتایج استخراج شد. نتایج  این مرحله نشان می ‌دهد که مدل رقومی استخراج شده از روج استریویی aster با وجود داشتن تفکیک مکانی بهتر، مقادیر بالاتری از خطا را شامل می ‌شود و عملاً فاقد جزییات مدل رقومی ارتفاع معادل 30متر است. سپس با حذف الگوی انتشار خطا از مدل ‌های رقومی، dem ثانویه تولید گردید. با محاسبه مجدد شاخص‌ های توصیف ‌کننده خطا و مقایسه این مقادیر با مقادیر اولیه، نتایج حاکی از آن است که هر دو مدل ارتفاع رقومی بعد از حذف الگوی انتشار خطا دقت بالاتری را از خود نشان می‌ دهند.از شاخص tpi جهت تعیین موقعیت توپوگرافی حوضه استفاده شد و حوضه به 6 طبقه تقسیم و میزان خطا در هر یک از طبقات قبل و بعد از شبیه‌ سازی محاسبه گردید. نتایج حاکی از کاهش میزان خطا در تمامی طبقات قبل و بعد از شبیه ‌سازی در هر دو مدل ارتفاع رقومی است.  نتایج حاصل از این تحقیق در خصوص مدلسازی عدم قطعیت داده‌های مدل‌های رقومی ارتفاع به عنوان یکی از داده‌های پایه در مطالعات علوم زمین بسیار کاربردی بوده  و می‌تواند راهگشای مطالعات آتی برای کاهش عدم قطعیت و افزایش صحت نتایج  تحقیقات آتی باشد.