ارزیابی زیرساخت اطلاعات مکانی ملی ایران بر اساس مدل آمادگیsdi

هدف اصلی این پژوهش تعیین شاخص آمادگی زیرساخت اطلاعات مکانی ملی (nsdi) ایران و شناسائی عوامل محدودکننده در ایجاد این زیرساخت می‌باشد. چارچوب اصلی پژوهش بر اساس پیمایش و مدل آمادگی زیرساخت اطلاعات مکانی (readiness modelsdi) بنا شده است. در این تحقیق، nsdi ایران بر اساس این مدل فازی پایه، با استفاده از 16 معیار تصمیم‌گیری در قالب پنچ عامل سازمانی، منابع انسانی، داده و اطلاعات، فناوری و مالی مورد ارزیابی قرار گرفته است. داده‌های مورد نیاز پژوهش با کمک پرسشنامه و مصاحبه با کارشناسان آشنا با زیرساخت اطلاعات مکانی از سازمان‌های دولتی، دانشگاه‌ها و بخش خصوصی کشور تهیه گردید. بعد از جمع‌آوری داده و اطلاعات، مقادیر شاخص‌های کلی و عامل‌های پنجگانه بر اساس مدل آمادگی محاسبه شدند. براساس نتایج، وضعیت شاخص آمادگی کلی nsdi کشور در سطح پایین ارزیابی شده و برابر 44/0 محاسبه گردید. همچنین نتایج ارزیابی عامل‌ها نشان داد که تمامی آنها به استثنای عامل فناوری، کمتر توسعه یافته‌اند. بعلاوه، وضعیت 75 درصداز معیارهای تصمیم‌گیری نیزرضایت بخش نمی‌باشد. در این تحقیق، وضعیت سرمایه‌گذاری دولت و بخش خصوصی، زیرساخت‌های ارتباطاتی، رهبری سازمانی و فردی، مسائل قانونی، دیدگاه سیاستمداران، متادیتا، فرهنگ و آموزش در رابطه با زیرساخت اطلاعات مکانی از اهم معیارهای محدودکننده در استقرار nsdi شناخته شدند. علیرغم عوامل متعدد بازدارنده توسعه nsdi، وضعیت معیارهای اتصال به وب، دسترسی به داده و اطلاعات مکانی رقومی، سرمایه انسانی و دسترسی به نرم‌افزارهای مکانی در سطح مطلوبی از توسعه ارزیابی شدند. همچنین بر اساس نتایج این تحقیق، چنین به نظر می‌رسد که در توسعهnsdi کشور، مسائل غیرفنی (عوامل سازمانی، منابع انسانی و مالی) بیشتر از مسائل فنی (عامل فناوری) می‌توانند به عنوان عامل محدودکننده نقش ایفا نمایند. در پایان پیشنهاداتی در راستای رفع محدودیت‌های توسعهnsdiکشور ارائه شده است.