مکان یابی توسعه ی شهری با منطق فازی و ترکیب خطی وزنی و تکنیک تصمیم گیری فرایند تحلیل شبکه ای مطالعه ی موردی: شهرستان کاشان

ازتبعات رشد جمعیت در ایران وسعت‌‌یافتن سطوح انواع کاربری‌‌های شهری و مسکونی و صنعتی می‌باشد که به ضرر اراضی کشاوررزی است. فرآیند مکان‌یابی مناسب برای تخصیص زمین به کاربری‌های مناسب، تلاشی است برای ایجاد چارچوبی که طی آن بتوان برای رسیدن به راه‌حل بهینه اقدام کرد. هدف از انجام این پژوهش یافتن چهارچوبی مناسب و علمی برای شناسایی مکان‌های مناسب جهت توسعه‌ی سکونتگاه‌های انسانی است. روش‌های مورد استفاده شامل تکنیک‌های تصمیم‌گیری در ترکیب با سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل‌های فازی بوده‌است. در این پژوهش سعی شده با شناسایی ویژگی‌های محیطی و اجتماعی و اقتصادی، مکان‌های بهینه برای توسعه‌ی شهری مشخص شود‌. برای ارزیابی از 13 شاخص استفاده‌شده ‌است که با استفاده از دو روش تلفیقی فازی و ترکیب خطی وزنی[1]‌ (wlc)و روش وزن‌دهی فرایند تحلیل شبکه فازی[2]‌‌(fanp) ‌ نقشه‌های نهایی تناسب زمین ایجاد و دو روش مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفتند. در روش اول ‌(‌فازی‌گاما‌) هر کدام از لایه‌ها در محیط سیستم‌اطلاعات‌جغرافیایی فازی شدند و بعد از ضرب وزن  لایه‌های حاصل از fanp در هر یک از لایه‌ها عملگر گامای 0/9 و 0/5 و 0/1 اجرا شد. در روش دوم‌(wlc) لایه‌ها بر اساس ارزش‌دهی انجام شده طبقه‌بندی شدند، سپس در وزن‌های به‌دست‌آمده از fanp ضرب شدند. در نهایت دو نقشه‌ی نهایی به‌دست ‌آمد که این نتایج نشان می‌دهند که قسمت‌های جنوبی شهرستان کاشان امکان توسعه‌ی کاربری شهری بیشتر است و دو شهر قمصر و کاشان نیز بیشتر به سمت جنوب و جنوب‌غربی گرایش داشته‌اند.