کانی‌شناسی، ژئوشیمی و پتروژنز توده‌های پلاژیوگرانیتی موجود درمتاگابروهای مجموعه افیولیتی جنوب مهریز (جنوب‌غرب یزد)

در مجموعه افیولیتی شمال کامرود و جنوب دهشیر توده های نفوذی کوچک و رگه های پلاژیوگرانیتی وجود دارند که دارای کانی شناسی فلدسپار+کوارتز+بیوتیت ±گارنت هستند. سنگ میزبان پلاژیوگرانیت ها متاگابروی توده ای و فولیاسیون دار است. مرز ناصاف و جانشینی بخشی پیروکسن با آمفیبول در متاگابروهای توده ای بیان گر حالت غیرتعادلی و منشا دگرگونی آمفیبول است. در متاگابروی فولیاسیون دار بر خلاف انواع توده ای اثری از پیروکسن باقی نمانده است. شواهد ژئوشیمیایی سنگ کل نشان دهندۀ آن است که فرایند ذوب بخشی عامل اصلی تشکیل این پلاژیوگرانیت ها در جای گاهی در حال گسترش کم سرعت بالای زون فرورانش بوده است. احتمالاً تراوش آب از طریق گسیختگی های موجود در جای گاه درحال گسترش پشت قوس منتج از فرورانش نئوتتیس، موجب دگرگونی گرمابی و آب گیری گابروهای توالی افیولیتی، ذوب بخشی و تولید مذاب پلاژیوگرانیتی شده است. از طرفی ممکن است که با تزریق توده های ماگمایی داغ به داخل توالی گابرویی ضمن آب زدایی آمفیبول، ذوب بخشی و تشکیل مذاب پلاژیوگرانیتی نیز صورت گرفته باشد. بر اساس ترکیب شیمیایی کلینوپیروکسن، دمای تبلور کومولای گابرویی 959 تا 977 درجۀ سانتی گراد تعیین شده است. شرایط دما و فشار مرحلۀ گرمابی با استفاده از ترکیب شیمیایی آمفیبول دگرگونی 750 درجۀ سانتی گراد و کم تر از 3 کیلوبار ارزیابی شده است. دمای ذوب بخشی و تشکیل مذاب پلاژیوگرانیتی نیز به واسطۀ شاخص های ژئوشیمیایی سنگ کل پلاژیوگرانیت های بررسی شده و مقایسه آن با نتایج داده های آزمایشگاهی، کم تر از 850 درجه سانتی گراد محاسبه شده است. آخرین مرحله دگرگونی گرمابی تحت شرایط سطحی با تشکیل پرهنیت همراه بوده است.