کانی‌شناسی و بررسی روابط پاراژنتیکی اسکارن بوئین میاندشت، پهنه سنندج- سیرجان

منطقۀ بررسی شده در شمال غرب استان اصفهان در 25 کیلومتری شمال غرب شهرستان داران قرار گرفته است. ترکیب سنگ شناختی تودۀ نفوذی منطقه شامل گرانیت و گرانودیوریت و سری ماگمایی آن ها از نوع کالک آلکالن و محیط ژئوتکتونیکی آن ها قوس آتشفشانی است. گرانیت های منطقه با توجه به ویژگی های ژئوشیمیایی دارای ویژگی گرانیت های نوع i است. این تودۀ گرانیتوئیدی، پی سنگ دگرگونی به سن پالئوزوئیک (؟) را قطع کرده و منجر به تشکیل مرمر اسکارن و هورنفلس با رخداد محدود در منطقه شده است. براساس پژوهش های صحرایی و پتروگرافی، دو مرحلۀ اصلی اسکارنی شدن (پیش رونده و پس رونده) در منطقۀ بررسی شده شناسایی شده است. مرحلۀ پیش رونده با تشکیل مجموعۀ کانیایی بدون آب (گارنت، کلینوپیروکسن و ولاستونیت) مشخص می شود. در مرحلۀ پس رونده سیلیکات های بدون آب، به مجموعه ای از کانی های سیلیکاتی کلسیمی آبدار (اپیدوت، ترمولیت - اکتینولیت، وزوویانیت) تبدیل شده و در نهایت با افزایش co2 محیط واکنش های کربناته شدن مجدد صورت گرفته و سبب تبلور و جانشینی دوباره کلسیت شده است. نتایج تجزیه های ژئوشیمیایی و مقایسۀ الگوی عناصر اصلی گرانیتوئیدهای منطقه با سایر گرانیتوئیدهای اسکارنی شناخته شدۀ دنیا، نشان از انطباق این مجموعه با گرانیتوئیدهای مرتبط با اسکارن های تنگستن، مولیبدن و قلع دارد.