پیشگامی ‌اهل‌بیت (ع) در تنغیم و تاثیر آن

تفسیر صحیح و فهم دقیق قرآن، یکی از مهم‌ترین مطالب ‌اهل‌بیتb و دغدغه‌های دائمی مردم از زمان نزول و دریافت این معجزه جاودان به شماره می‌آید. این امر، نخست با دانش قرائت به عنوان اولین منبع تشنگان معرفت از سرچشمه کلام وحی پیوند خورده است. در این میان، ‌اهل‌بیتb به عنوان مفسران بی‌بدیل کلام وحی، گاه از تنغیم به عنوان کاربرد آهنگین واژگان و عبارات قرآنی با هدف بیان مفهوم صحیح آیات بهره برده‌اند. این موضوع، پژوهش کتابخانه‌های حاضر را بر آن داشت تا با توصیف و تحلیل گزارش‌های برجای‌مانده از خاندان وحی، به شناسایی هویت‌ها و کاره‌های قرائت آهنگین در خصوصیات مختلف پرداخت. تحقیق حاضر در پرتو روایات تفسیری که انسجامی شگفت‌انگیز میان نظام آوایی قرآن کریم و معنی‌پردازی آن وجود دارد. قرائت آهنگین کلام وحی که خود را در گرو فراز و فرودهای آوایی یا همان تنغیم است، افزون بر زینت بخشی به قرائت، زمینه ساز تداعی و درک بهتر مفاهیم آیات الهی می‌شود. ائمه‌b با در نظر داشتن این ارتباط معنادار، پیشتاز و راهگشای مفسران در کشف مقصود خطاب از قرآن کریم کریم هم‌سنجی نغمه کلام با افاده معنادار بوده است. آنها با یادآوری اصل تبیان بودن قرآن و توانمندی کلام وحی در تبیین مراد خویش، سازواری و استواری نظام آوایی و دلالی کلام الهی را بر خوانند.

the pioneering role of the ahl al-bayt (as) in the use of melody and its impact

the accurate interpretation and precise understanding of the quran have consistently been pivotal concerns for the ahl al-bayt (as) and have engaged scholars and laypeople alike since the inception of this eternal revelation. this pursuit is fundamentally linked to the discipline of recitation (qira’at), which serves as the primary avenue for those seeking knowledge from the divine text. within this framework, the ahl al-bayt (as) have distinguished themselves as exceptional interpreters of the divine message, occasionally utilizing melody to infuse a musical quality into the quranic verses, thereby enhancing the conveyance of their meanings. this topic has inspired contemporary library-based research aimed at documenting and analyzing the accounts from the prophet’s family, focusing on the identities and functions of melodic recitation across various attributes. this investigation, informed by exegetical traditions that illustrate a profound connection between the auditory features of the quran and its semantic interpretations, underscores how melodic recitation (qira’at), marked by its tonal variations, not only enriches the recitation experience but also aids in the retention and deeper comprehension of the divine messages. the imams (as), recognizing this significant relationship, have pioneered the interpretation of the quran’s intended messages by aligning the melody of the words with their semantic meanings. they have underscored the quran’s role as an elucidative text and the divine word’s capacity to clarify its meanings, thereby demonstrating the harmony and coherence between the auditory and semantic dimensions of the divine discourse.