قرآن، جهانی‌سازی و جهانی‌شدن

این روزها، دغدغه و اضطراب جهانی‌شدن، مشغله‌ی ذهنی بسیاری از متفکّران عرصه‌ی سیاست، اقتصاد و غیره را تشکیل می‌دهد و همه به‌نوعی از دید خود به این مقوله پرداخته و آن را رد یا قبول می‌کنند و آنچه در این مقوله به‌فراموشی سپرده شده یا حدّاقل کمتر توجّه شده است، توجّه به نقش قرآن کریم و جایگاه آن در این معرکه است. این پژوهش می‌کوشد تا ضمن ارائه‌ی معنای مورد نظر از مفهوم جهانی‌شدن، اصول، ویژگی‌ها، نتایج و پیامدهای آن، سازوکارهای تحقّق طرح جهانی‌سازی فرهنگ و معارف قرآن را مورد بررسی قرار دهد و سپس، چالش‌های فرهنگ قرآنی در عصر جهانی‌شدن در حوزه‌ی اعتقادات، باورها و ارزش‌ها را بیان می‌کند. این مقاله، «قرآن» و «جهانی‌شدن» را متلازم هم دانسته و بیان می‌کند. قرآن کریم وحی‌نامه‌ی الهی است که برای هدایت نظری و عملی انسان در همه‌ی عصرها آمده است و از این‌حیث با ویژگی ابدیّت برای تمامی بشریّت نازل شده است. این پژوهش با تکیه بر ضرورت جهانی‌سازی قرآن در عرصه‌ی جهانی‌شدن، به ساختارها و ویژگی‌های نظام جهانی قرآن پرداخته است و آنگاه زبان قرآن را به‌عنوان زبان واحد نظام جهانی قرآن معرّفی می‌کند.

A Survey of Ibn Arabī's Views on Caliphate and Leadership

Ibn Arabī's views on caliphate and leadership after the decease of the Apostle of God (God bless him and his household), are of special quality. He first discusses these issues in a way that makes the reader think he is talking about gnostic caliphate and leadership and not the theological views of the Shi'ites and the Sunnites. However, a closer scrutiny of his views reveals that in his own particular fashion, Ibn Arabī has in fact focused on the theological views of the Sunnites; he has amazingly substantiated the caliphate of the first and the second caliphs by relying on the consensus of the Companions of the Prophet and by assigning originality to it. He has ignored all texts and rulings on caliphate and leadership which are attributed to the holy Prophet (PBUH); he then quotes some traditions of multiple attestation like Hadīth alThaqalayn and Hadīth alGhadīr with distortion. In the next part he deals with ijtihād (interpretive reasoning) of the religious scholars, justifies all their mistakes and errors and exonerates them all. The present study has explored, within the scope of a paper, the views of Ibn Arabī from different angles and has then criticized them one by one.