عدالت بین‌نسلی در استفاده از ذخایر طبیعی از نگاه آیات و روایات

ذخایر طبیعی توسط خداوند برای استفاده انسان در عالم طبیعت به ودیعه گذاشته شده است. این منابع به میزان بسیار محدودی در اختیار ما هستند و با استفاده کردن به اتمام می‌رسند. سوال پیش رو این است که نسل‌های بعد از ما چه نسبتی با این منابع دارند؟ از منظرهای مختلفی می‌توان به این پرسش پاسخ داد، ما در این مقاله قصد داریم با مراجعه به منابع احکام به پاسخ این سوال بپردازیم. این منابع استفاده از ذخایر طبیعی را حق مسلّم همه انسان‌ها می‌داند و عدالت اقتضا می‌کند که حق نسل‌های آتی نسبت به این ذخایر به رسمیّت شناخته شود. راه حل منصفانه‌ای که به نظر می‌رسد این است که نسل حاضر در استفاده از منابع زیاده‌روی نکنند و در قبال استفاده از این منابع، سرمایه‌هایی از نوع دیگر ایجاد کنند تا در اختیار نسل‌های بعدی قرار گیرد.