وحی و کاربردهای قرآنی آن

وحی و کاربردهای قرآنی آنحسام الدین خلعتبری?عضو علمی گروه معارف اسلامی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران(تاریخ دریافت: 25/6/89، تاریخ تصویب:15/8/89)چکیدهوحی در لغت به معنای اشاره، نوشتن، کلام پنهان، ... و هرچیزی است که به دیگری القا می‌کنند به هر شکلی. با توجه به صحبت لغت‌شناسان، انتقال پنهانی تقریباً در همه موارد مشترک است. به نظر می‌رسد سرعت معنای مطابقیِ وحی نمی‌باشد. در قرآن واژه وحی و مشتقاتش بیش از 70 بار به کار رفته که در تمام موارد آن، به نحوی انتقال پنهانی نهفته است. موارد کاربرد وحی در قرآن به لحاظ معنایی، تقدیر قوانین و سنن الهی در جهان هستی (فصلت:12؛ زلزله: 5-6) و هدایت غریزی و... می باشد. وحی رسالی شایع‌ترین کاربرد قرآنی وحی است. در آیه 51 سوره شوری، وحی در معنای اخص از ارتباط رسالی آمده است. تعریف حقیقی وحی نیازمند تجربه پیامبرانه است، لذا دیگران از درک آن ناتوان اند. در تعریفی جامع تر، وحی ارتباط ویژه خداوند با پیامبران، از راه‌هایی که آیات قرآن بر آن دلالت دارد (فرشته، مستقیم، ورای حجاب و در قالب گفتار یا نوشتار و ...)، می باشد؛ وحی در این معنا مافوق آگاهی عادی بشر(حس، عقل، تجربه عرفانی) و مقرون با عصمت انبیاست و نظیری در غیر آنان ندارد؛ ازاین رو، شنودهای غیبی امامان (ع) وحی اصطلاحی دانسته نمی‌شود. ازموارد کاربرد وحی در قرآن استفاده می‌شود که: معنای جامع وحی، همان «القای پنهانی» است. اصطلاح خاص وحی رسالی در قرآن اخص از مفهوم لغوی، و اصطلاح عام وحی رسالی، متمایز از یا متعارض با دیگر کاربردهاست. کلیدواژه‌ها: وحی در لغت، کاربرد قرآنی، وحی در اصطلاح، وحی تسدیدی، وحی رسالی.