کارکرد عشق و محبت در انگیزش اخلاقی

محبت و عشق ورزی، از مهم ترین گریش های اصیل در وجود آدمی است که می تواند عالی ترین منیع انگیزش برای رفتارهای اخلاقی باشد. این پزوهش به روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به این نتایج دست یافته است که هرچند خوددوستی میلی تاثیرگذار در صدور افعال است، اما مانعی بر سر راه انجام اعمال از روی عشق ورزی نیست و تا عملی برخاسته از میل اصیل خیرخواهانه نباشد از حد نصاب ارزش اخلاقی برخوردار نمی گردد. خیرخواهی و عشق ورزی میلی فطری و اصیل در همه انسان ها قرار دارد که می تواند مستقلا سرچشمه رفتارهای اخلاقی گردد. در این صورت است که می توان از عشق ناب به فضایل اخلاقی و محبت معنوی به عنوان عالی ترین عامل انگیزه بخشی در رفتارهای اخلاقی سخن گفت. رفتار بر مبنای اخلاق فاضله و محبت ورزی، تلازم با انقیاد الهی دارد و موجب تقرب وجودی به خداوند می گردد. این معنا می تواند در پرتو بینش الهی تقویت شود و به سطحی از آگاهی برسد که تنها رضوان الهی منشا انگیزش در عملکردهای اخلاقی گردد.

The function of love and affection in Ethical Motivation

Love and affection are among the most important genuine desires in human beings that can be the highest Source to motivation for moral behaviors. This research has reached the conclusion through descriptiveanalytical method and using library sources that although egoism is an effective desire in issuing actions, but it is not an obstacle to doing deeds out of love and to an action arising from genuine benevolent desire. Otherwise, it does not have the quorum of moral value. Benevolence and love are innate and genuine in all human beings, which can be the independent source of moral behavior. In this way, we can speak of pure love for moral virtues and spiritual love as the highest motivating factor in moral behaviors. Behavior based on the morality of utopia and love is related to divine submission and causes existential closeness to God. This meaning can be strengthened in the light of divine