بررسی جنبه‌های اندرزی مثل‌های منطقۀ کوهمره‌سرخی

مثل ‌ها یکی از گونه‌ های ادبیات عامه‌اند که همواره بستری مناسب برای بازتاب احساسات، اندیشه‌ ها، باورها، آرمان‌ ها، آرزوها و خلق و خوی جوامع انسانی بوده‌اند. یکی از ویژگی ‌های مهم مَثل ‌ها، جنبۀ اندرزی آن ‌هاست. قوم سرخی، یکی از اقوام کهن ایرانی است که در جنوب غرب شیراز و در منطقۀ کوهمره ‌سرخی سکونت دارند. این قوم به گویش سرخی سخن می‌ گویند و از ادبیات شفاهی غنی برخوردارند. مَثل، یکی از گونه‌ های بسیار پرکاربرد در گفت ‌و گوهای مردم این دیار است.  نگارنده، نخست با روش میدانی و با بهره‌ گیری از افراد کهن سال در روستاهای مختلف این منطقه، به گردآوری چهار صد و شصت و سه مثل که دویست و هشتاد مورد از آن‌ ها جنبۀ تعلیمی دارند، پرداخته و سپس با استفاده از منابع کتابخانه‌ ای و با رویکرد توصیفی-تحلیلی، جنبه ‌های اندرزی آن ‌ها را بررسی و تحلیل کرده است. اهمیت و ضرورت این پژوهش در حفظ بخش مهمی از ادبیات عامیانۀ این منطقه است که در آستانۀ نابودی قرار دارد. یافته ‌های پژوهش نشان ‌دهندۀ کثرت و گوناگونی مفاهیم اندرزی در مثل‌ های قوم سرخی است. بیش از نیمی از مثل ‌های این منطقه، دربرگیرندۀ پند و اندرز است. توصیه به رعایت فضیلت‌های اخلاقی و دوری از رذیلت ‌های اخلاقی، کار، ازدواج و تربیت فرزندان، بخش اعظم این مفاهیم را دربرمی ‌گیرد. مفاهیم اندرزی این مثل ‌ها در هشت مقوله دسته ‌بندی شده است: آموزه ‌هایی دربارۀ فضیلت ‌های اخلاقی، آموزه‌ هایی دربارۀ رذیلت ‌های اخلاقی، آموزه‌ هایی دربارۀ دوست، دشمن و هم نشین، آموزه‌هایی دربارۀ معیشت و طلب روزی، آموزه‌ هایی دربارۀ توصیه به کار، تدبیر در کارها، سپردن کار به کاردان، آموزه‌ هایی دربارۀ ازدواج، آموزه‌ هایی دربارۀ تربیت و دیگر مسایل فرزندان و آموزه‌ هایی دربارۀ هشیاری در شناخت افراد جامعه.