بررسی گونه‌های مختلف عناصر عامیانه و محلّی در اشعار شوریدۀ شیرازی

محمّد تقی شوریده شیرازی(1276-1345 ق) ملقّب به فصیح المُلک از شعرای قرن سیزدهم و نیمۀ اوّل قرن چهاردهم هجری قمری یعنی دورۀ بیداری است که به هنجارگریزی از زبان گذشته دست زده و زبان شعر را به زبان کوچه و بازار و مردم نزدیک کرده است. وی زبان عامۀ مردم را برگزید تا با صمیمیّت خاص مورد توجه مردم نیز قرار گیرد و توانست در کنار واژه های فصیح و دیرینۀ فارسی بویژه واژه‌های خراسانی و عراقی، از زبان گفتار روزگار خویش، واژه‌های عامیانه و مصطلحات محلّی و شیرازی را به امانت گرفته و در اشعار خود با مهارت تمام ذکر کند. واژه های پیش پا افتاده و معمول کوچه و بازار که حتّی شعرای هم زمان وی امکان ورود آن اصطلاحات به شعر را نادرست می دانستند در شعر شوریده ممزوج و هم‌نشین واژه های رسمی شده است. این جُستار در پی آن است تا با بررسی مصطلحات شیرازی، فرهنگ و بازی‌های عامیانه، کنایات محلّی و گاه واژه های لُری و ترکی منطقۀ فارس در شعر شوریده این نتیجه را تایید کند که یکی از علل مقبولیّت شوریده در نزد عموم، همین نزدیکی زبان این شاعر به زبان تودۀ جامعه است.

A study of different folk types and local elements in Shurideh Shirazi poems

Mohammad Taghi Shurideh Shirazi, (12761345 AH) nicknamed Fasih alMulk, had lived among the poets of the thirteenth century and the first half of the fourteenth century AH, that is, the period of awakening. He left the previous language forms and approached the poems to the language of bazaar’s ordinary people.  He had chosen the general language of the people; thus, he was able to use the eloquent and ancient Persian words, especially the Khorasanian and Iraqi style, of his time’s language, slangs, local and Shirazi terms. Borrowing mentioned in his poems, including the trivial and common words of the street and the bazaar, which the poets of his time even considered the inaccurate possibility of entering those terms into poetry, it has become a mixed word in the poem of Shurideh and the official words. This article is in search of Shirazi terms, popular culture, games, local allusions, and sometimes the Lori and Turkish words of the Persian region in Shurideh’s poetry; consequently, this work seeks to confirm that one of the causes of Shurideh’s popularity with the public is this closeness. The language of this poet is the language of the masses of society.