ادب محلی در شعر محی الدین حق شناس

ادبیات عامیانه، ادبیات تودۀ مردم، بخشی از دانش مردمی و یا فرهنگ عامه و معادل واژۀ فولکلور است. در میان هر ملتی باورها و اعتقاداتی رایج است که آیینۀ تمام‌نمای اندیشه، فکر و ترجمان حال و احساسات ساده و صمیمی آن‌هاست. بسیاری از این باورها ریشه در تاریخ و فرهنگ یک ملّت دارند که از نسل‌های گذشته به آیندگان رسیده است  و برخی دیگر بر اثر تلفیق و تاثیرپذیری از فرهنگ اقوام دیگر به وجود آمده اند. این نوشتار برآن است که ظهور و نمود این افکار و باورها را در کتاب محی الدین حق شناس به نام «شاره که م سنه= شهر من سنندج» پیرامون مسائل مختلف بررسی نماید. نتایج به دست‌آمده نشان می دهد که امروزه بخشی از این رسوم از جمله آتش شب نوروز، مراسم شب یلدا، سفرۀ هفت‌سین و سیزده‌به‌در و... هنوز هم متداول هستند و برخی از آن ها از جمله آداب دعوت‌کردن به عروسی و نمایش های بومی محلی، فراموش گشته و یا در اثر تلفیق با فرهنگ سایر مناطق رو به ضعف نهاده است. حق شناس با درک این موضوع و حدس امکان فراموشی عناصر فرهنگی، در اثر خویش و با زبانی ساده و صمیمی به خلق دوبارۀ آن‌ها پرداخته و آن را برای آیندگان فراموشکار به جای نهاده است.