تصرف منابع فسیلی از منظر حقوق بین‌الملل بشردوستانه

اشغال کشورها در طول تاریخ ملل متحد، بدون مجوز شورای امنیت، به‌عنوان متولی تجویز توسل به زور، تاکنون چندین بار صورت گرفته است. گروه تروریستی داعش، در طول چند سال مخاصمۀ مسلحانه با دولت سوریه و عراق، صرف نظر از اشغال برخی از قلمرو این دو کشور، برخی از تاسیسات و میادین نفت و گاز را تصرف و اقدام به فروش نفت خام و کسب درآمد از این محل کرده است که یکی از مهم‌ترین منابع درآمد داعش به‌شمار می‌رود. اسرائیل نیز با اشغال فلسطین، منابع دریایی نفت و گاز این کشور در غزه را از سال 1995 به بعد مورد تصرف و بهره‌برداری یکجانبه قرار داده است. موضوع اشغال تابع نظام حقوق بین‌الملل اشغال نظامی است و پس از اشغال، آثار حقوقی چندی به‌بار می‌آید که موجب طرح مسائل جدیدی می‌شود. آیا اشغالگران حق تصرف و استفاده از ذخایر و تاسیسات نفت و گاز را دارند؟ تا چه حد قوانین و مقررات حقوق اشغال نظامی، از ذخایر و تاسیسات نفت و گاز که در زمرۀ اموال غیرمنقول دولتی محسوب می‌‌شوند محافظت به‌عمل می‌آورد؟ در این پژوهش مقررات لاهه 1907 و نیز کنوانسیون چهارم ژنو 1949 که در ارتباط با اموال هستند، بررسی می‌شوند تا بتوان از این طریق وضعیت ذخایر و تاسیسات نفت و گاز در کشور اشغال‌شده را مشخص کرد و به کارایی این قوانین و مقررات نظر داد.