نگرش هرمنوتیکی قانونگذار اساسی سال 1358 نسبت به مفهوم آزادی‌های بنیادین

وجه اشتراک نگرش‌های مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی این است که انقلاب منشا تحولات شگرف در روابط سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی یک جامعه است. به همین ترتیب مقولۀ آزادی در انقلاب 1357 ایران در میان هر سه گونه نگرش سیاسی و فکری موجود در صحنۀ ایران بعد انقلاب یعنی نگرش اسلام‌گرای فقاهتی، چپ اسلامی و غیراسلامی و راست میانه‌رو به شکل گفتمان بارز سیاسی سال‌های تاسیس نخستین قانون اساسی بعد انقلاب درآمده و با تفاوت‌هایی متناسب با ظرفیت‌های معرفتی هر کدامشان ظهور و بروز یافته است. این گفتمان، با وجود تاثیرپذیری از گفتمان‌های  لیبرال ‌دموکراسی؛ به‌خصوص در نگرش اسلام‌گرای فقاهتی به‌عنوان اندیشۀ حاکم بر دهۀ نخست بعد انقلاب، از مبانی و مبادی فکری و معرفتی متفاوتی برخوردار  است و نمی‌توان از این‌همانی آنها سخن گفت. گفتمان مذکور بر نگرش قوۀ موسس قانون اساسی سال 1358 نیز تاثیر ‌گذارده است و نگرش خاصی را در مورد این مقوله می‌توان در میان مولفان قانون اساسی مذکور یافت که با ابزارهای هرمنوتیک مولف‌محور قابلیت تحلیل دارد.

the hermeneutic attitude of the 1979 constitutional legislator to the concept of fundamental freedoms

various political, economic, social and cultural theories share the common point that a revolution causes huge changes in political, social, economic and cultural relations of a society. in the 1979 iranian revolution, three political discourses were active namely, islamic jurisprudence, islamic and none-islamic leftism and the centrist right, each of which had their own unique interpretation of the concept of fundamental freedoms. this subject became the dominant issue in the first post-revolution constitution adopted in 1979. although the islamic jurisprudence discourse which was dominant in the first decade after revolution was affected by the liberal democratic discourse it was something different. it had a profound impact on the constitutional legislator’s attitude to the concept of fundamental freedoms which can be analyzed on the basis of author-centric hermeneutics.