معیار مشروعیت در ارزیابی عملیات حفظ صلح سازمان ملل متحد

در زمان وقوع چالش‏ها و مخاصمات داخلی، «عملیات حفظ صلح سازمان ملل متحد» نقشی حیاتی در صیانت از هنجارهای حقوق بشری و تامین امنیت در کشور میزبان در حال تخاصم ایفا می‏کند. تامین امنیت و پاسداشت هنجارها در عملیات نامبرده، منجر به رویکردی دوگانه بر تامین اصول حقوق بشری یا تضمین و اعادۀ وضعیت ثبات کشور میزبان به صلحی پایدار می‏گردد. در نهایت، رویکرد دوگانه مورد اشاره، مشروعیت این عملیات را در تعارض «مشروعیت رویه‏ای» مبتنی بر هنجارها و اصول و «مشروعیت خروجی» بر پایۀ کارآمدی اقدامات انجام گرفته قرار می‏دهد. این فرآیند منجر به هویت دوگانه اعمال سازمان ملل متحد در این باب و قضاوت جامعۀ بین‏المللی و ابنای بشری در خصوص مشروعیت این اعمال و حتی بدبینی و اعتماد نداشتن به کارایی سازمان مذکور و ماموریت هیئت حاضر می‏شود. عملیات حفظ صلح این سازمان در «جمهوری دموکراتیک کنگو»، «لیبریا» و «تیمور شرقی» نمونه‏های بارزی از این اختلالات عملکردی است که حتی در برخی دکترین حقوق بین‏الملل از آن به «نفاق سازمانی» تعبیر شده است. مقالۀ حاضر، با یاری جستن از روش تحلیلی استنتاجی به بررسی چالش موجود در تحلیل معیار مشروعیت اعمال حافظان صلح «سازمان ملل متحد» و ضرورت داشتن دیدگاهی جامع به این معضل می‏پردازد.

the criteria for evaluating the legitimacy of un peacekeeping operations

in times of civil conflict, un peacekeeping operations play a vital role in safeguarding human rights norms and ensuring security in the affected countries. ensuring security and upholding norms in these operations leads to a dual approach: one that emphasizes human rights principles and another that focuses on guaranteeing and restoring lasting peace and stability in the host country. this dual approach ultimately places the legitimacy of the operation in conflict between procedural legitimacy—based on norms and principles—and output legitimacy—based on the effectiveness of the actions taken. this results in a dual identity for un actions, influencing how the international community judge the legitimacy of these actions. it can also lead to distrust in the efficiency of the un. the peacekeeping operations in the democratic republic of the congo, liberia, and east timor serve as clear examples of these functional disorders, which have even been interpreted as organizational hypocrisy in some international legal commentary. this article, using an inductive analytical method, examines the challenges in analyzing the criteria of legitimacy for the actions of un peacekeepers and emphasizes the need for a comprehensive view of this issue.