ابعاد حق استراحت و فراغت کارگران در اسناد بین‌المللی

همان‌گونه‌که کار، عملی خلاق، مولد و تغییردهنده است، فراغت نیز فعالیت به‌نسبت خودانگیخته و آزادانه فرد در بازآفرینی خود، خودبیانگری و بازیابی خویشتن دانسته می‌شود. مولفه‌های متعددی مانند ساعات کاری معقول، زمانی مختص استراحت، مرخصی‌ها و تعطیلات ادواری، زمینه‌ساز اوقاتی جهت فراغت کارگران از کار و ضامن تندرستی، ایمنی و بهره‌وری آنان خواهد بود. نظام بین‌المللی حقوق بشر به این موضوع عنایت ویژه داشته و استراحت و فراغت را به‌عنوان یک حق، در چندین سند جهانی و منطقه‌ای برای کارگران به رسمیت شناخته است. مقاله حاضر، ضمن تشریح مولفه‌های مذکور، الزامات و تعهدات دولت‌ها را در راستای تحقق و تضمین این حق برای کارگران تحلیل می‌کند. حق مذکور، تضمین‌کننده کرامت انسانی کارگران است و متضمن تعهداتی در خصوص زمان کار و استراحت، مرخصی و تعطیلات با حقوق و حمایت از کارگران با وضعیت خاص است.

dimensions of workers’ right to rest and leisure in international instruments

as “work” is a creative, productive and transformative act, leisure activities are also an individual’s relatively spontaneous and free activity to self-recreation, self-expression and self-recovery. several components such as reasonable working time, a specific time for rest, periodic leave, and vacations and holidays will enable workers to leisure from working and as well as  guarantee their health, safety and efficiency. international human rights law focuses on this issue and recognizes rest and leisure as a human right as provided in some universal and regional instruments. article 24 of universal declaration of human rights and article 7 of international covenant on economic, social and cultural rights are seen as the most important sources for this purpose. this right of the worker and the obligation of states to guarantee this right for workers ensures their human dignity. this paper analyzes the requirements of the right to rest and leisure  and examines the obligations of states to realize and ensure this right for workers.