توسعۀ پایدار به‌عنوان خیر مشترک جامعۀ بین‌المللی در حل دعاوی میان‌بخشی

اختلافات میان‌بخشی، همچون دعاوی زیست محیطی-تجاری، اغلب چندوجهی و درهم‌تنیده‌اند. ازاین‌رو دعوای واحد، با واقعیات موضوعی و طرفین دعوای یکسان، می‌تواند نزد محاکم صلاحیتدار رژیم‌های تخصصی مختلف، به‌طور موازی اقامه و منتهی به صدور احکام متعارض شود. نظر به اینکه تحت حقوق بین‌الملل عام، هیچ‌گونه اصل حقوقی وجود ندارد تا در رسیدگی‌های موازی تعیین کند کدام مرجع بین‌المللی صلاحیت اصلی و یا انحصاری دارد، حل دعاوی میان‌بخشی برای نظام حقوق بین‌الملل می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. به‌زعم محقق، تنظیم و تعدیل صلاحیت محاکم حل اختلاف در برابر یکدیگر، با تمسک به توسعۀ پایدار به‌عنوان خیر مشترک جامعۀ بین‌المللی، می‌تواند راه‌حلی برای این چالش محسوب شود. در همین زمینه، مقالۀ حاضر بر آن است تا در تحقیقی توصیفی-تحلیلی، به تبیین قابلیت توسعۀ پایدار در تحقق این امر بپردازد.

sustainable development as the common good of international community in cross-sectoral dispute settlement

cross-sectoral disputes, such as environment-trade disputes, are generally multi-dimensional and interwoven. thus, a single dispute with the same facts and the same disputing parties can be subjected to parallel proceedings before different courts/tribunals under separate legal regimes, and then lead to contradictory decisions. as there is no legal principle under international law to determine which international body has the main or exclusive jurisdiction in parallel proceedings, cross-sectoral dispute settlement is a challenge for the international legal system. in the researcher’s view, a solution to this challenge can be regulating the jurisdiction of dispute-resolution bodies vis-à-vis each other by means of sustainable development as a common good of the international community. as a descriptive-analytical study, this paper intends to examine the ability of sustainable development to resolve jurisdictional conflicts between international courts and tribunals.