بازخوانی انتقادی مفهوم امنیت جمعی در نظام کنونی بین‌الملل

هنگامی‌که دربارۀ امنیت جمعی و به‌خصوص امنیت جمعی به‌مثابۀ یک «سیستم» سخن می‌گوییم، فرض بر وجود نوعی نظم و شکلی از حکومت قانون گذاشته می‌شود. این در حالی است که نحوۀ توزیع قدرت پس از جنگ جهانی دوم با پیروی از الگوی دیرینۀ موازنۀ قدرت، به‌نحوی نبوده است که بتواند امنیت جمعی را در شکل کمال‌یافتۀ خود- به‌صورت بازدارندگی کامل در برابر نقض قاعدۀ ممنوعیت توسل به زور- تحقق بخشد. هم در اینجاست که مسئلۀ تروریسم بین‌المللی به‌مثابۀ نقطۀ عطف تاریخ معاصر، دوگانۀ «دفاع مشروع» و «امنیت جمعی» را که دیرزمانی است در رقابت مداوم با یکدیگرند، بیش از پیش عیان می‌سازد. به‌نظر می‌رسد این رویارویی به تضعیف- اگر نگوییم نابودی- نظام امنیت جمعی و جایگزینی آن با سیاست‌های یکجانبه‌گرایانه انجامیده است.

a critical analysis of the concept of collective security in the current international system

when it comes to collective security, and specifically collective security as a “system”, the existence of a sort of order and a form of rule of law is presumed. however, the distribution of power in the post-world war ii era, which is based on the old balance-of-power pattern, has failed to realize collective security in its most developed form, i.e., as a deterrent against any violation of the prohibition on the use of force. that is where the issue of international terrorism, as a turning point in contemporary history, has made the dichotomy between self-defense and collective security more evident. it seems that the clash between these two concepts has caused the collective security system to be undermined if not completely destroyed, and thus be replaced with unilateral policies.