ماهیت حقوقی قواعد سازمان‌های بین‌المللی: داخلی یا بین‌المللی

از ابتدای پیدایش سازمان‌های بین‌المللی همواره دو نوع کارکرد برای سازمان‌ها درنظر گرفته می‌شد. برخی سازمان‌ها را بازیگران حقوقی مستقل قلمداد می‌کردند و عده‌ای آنها را صرفاً ابزاری برای تحقق اهداف دولت‌های موسسشان می‌پنداشتند. در پرتو این دو طرز تلقی، دو نگاه حقوقی متفاوت نسبت به قوانین تولیدشده در درون سازمان‌های بین‌المللی نیز شکل گرفت. براساس نگاه نخست قواعد سازمان همچون حقوق دولت‌ها، جزء حقوق داخلی سازمان محسوب شده و جدا از حقوق بین‌الملل تلقی می‌شد و براساس نگاه دوم قواعد سازمان تنها بخشی از پیکره حقوق بین‌الملل تلقی می‌شد. هریک از این دو دیدگاه تبعات کاملاً جداگانه‌ای به‌ویژه از حیث توصیف اعمال سازمان‌های بین‌المللی، مسئولیت بین‌المللی سازمان‌ها، توالی قواعد مربوط به سازمان‌ها و... خواهد داشت. در این مقاله با اشاره به خلاها و ایرادات وارد بر هر کدام از این دو نگاه، استدلال شده که اتخاذ یک رویکرد دوبعدی در مورد ماهیت قواعد سازمان‌های بین‌المللی ضمن حفظ استقلال حقوقی سازمان‌ها، به جلوگیری از چندپارچگی حقوق بین‌الملل کمک خواهد کرد.

The Legal Nature of the Rules of International Organizations: Internal or International

Since the emergence of the international organizations, it was presumed two functions for these new entities: international organizations as independent actors and as vehicles for States. In light of these two functions, two points of view about legal nature of the law produced inside IOs are raised. According to the first point of view (constituent instruments as constitution) rules of international organizations just like rules of States, were considered part of the internal law of IOs and isolated from international law. According to the second point of view (constituent instruments as a contract) rules of organizations were merely part of international law. Each of these two views has totally different effects on areas of characterization of acts, international responsibility and sequence of rules of international organizations. In this article after enumerating gaps and insufficiencies of each of these two views, it is argued that adoption of a twodimensional (internal and international) approach regarding nature of rules of international organizations, while protecting the legal autonomy of international organizations, will help to prevent fragmentation of international law.