دسترسی به خدمات توانبخشی: حقی در شمار حقوق بشر

آسیب‌های مختلف جسمی، روانی و اجتماعی بنا به علل گوناگون می‌تواند مردمان در معرض آن را با چالشی بیش از تهدید سلامتی مواجه سازد. چالشی که به‌رغم درمان‌های اولیه و اقدامات پزشکی ممکن است همچنان زمینه‌های بازگشت فرد به جامعه را فراهم نسازد و نیاز به مجموعه اقداماتی به‌منظور بازگشت به زندگی عادی وجود داشته باشد. موضوعی که از آن با نام توانبخشی یاد می‌کنند که در چارچوب علوم توانبخشی پیوند نزدیکی با معلولیت یافته است. به‌رغم پیشرفت‌های علم توانبخشی در چند دهه اخیر، از منظر حقوقی و به‌ویژه رویکرد حقوق بشری شاهد خلاهای قانونی در خصوص مقوله توانبخشی هستیم. ازاین‌رو، مقاله پیش‌رو با هدف تبیین نگاه حقوق بشری به توانبخشی، با درنظر گرفتن این فرضیه که دسترسی به خدمات توانبخشی یک حق بشری است، با نگاهی توصیفی تحلیلی به این پرسش اصلی که آیا دسترسی به خدمات توانبخشی را می‌توان به‌عنوان یک حق بشری مستقل شناسایی کرد؟ پاسخ گفته است که دسترسی به خدمات توانبخشی حقی در شمار حقوق بشر است.

Access to Rehabilitation Services as a Human Right

People who have experienced different physical, psychological, and social harms may have challenges other than health threat to face due to various reasons. Challenges that despite treatments and medical interventions may cause the affected individual to be incapable of returning to the society and necessitate further processes for returning to normal life. This topic relates to disability in rehabilitation science. In spite of developments of rehabilitation science in recent decades, from a legal and especially human rights perspective, legal gaps in relation to rehabilitation exist. Thus, in this article with human rights in mind and considering the hypothesis that access to rehabilitation services is a human right and from an analytical descriptive aspect we answer the question that whether access to rehabilitation services could be recognized as a an independent human right?