حقوق بین‌الملل ناظر بر کاربرد انرژی هسته‌ای در فضا

با توجه به ماهیت جهانی فعالیت‌‌های فضایی، با پدیدۀ نوظهور کاربرد انرژی هسته‌‌ای در فضا (nps) مواجهیم که از 4 ژانویۀ 2004 به اوج خود رسیده و امکان سفر انسان و روبات‌‌ها را به کرۀ ماه، مریخ و عمق فضا تسهیل کرده است. امروزه با استفاده از این سوخت می‌‌توان سفرهای سه‌ساله را در 90 روز انجام داد. «پروژۀ تیتان» به‌تازگی از سوی «ناسا» مطرح شده که با استفاده از راکتورهای شکافت هسته‌‌ای می‌‌توانند نیروی محرکه‌ای معادل هزاران وات الکتریسیتۀ «we» را فراهم کنند، زیرا این فعالیت‌‌های فضایی نمی‌‌توانند از انرژی هیدروکربنی یا خورشیدی استفاده کنند. کاربرد این انرژی در فضا به‌منزلۀ سوخت از 40 سال پیش از سوی امریکا و شوروی شروع شد که بیشتر با استفاده از ژنراتورهای رادیوایزوتوپی ترموالکتریک (rtgs) و دستگاه مولد گرمای رادیوایزوتوپی (rhus) بود. هدف این مقاله بررسی اسناد و مقررات حقوق بین‌الملل‌‌ حاکم بر این نوع فعالیت‌‌های فضایی است. در این مقاله با بهره‌مندی از روش تحقیق توصیفیتحلیلی درصدد پاسخگویی به این سوال هستیم که مسئولیت دولت‌های مجری و صادرکنندۀ مجوز و «کپوس» برای پیشگیری از خطرات بالقوۀ استفاده از انرژی هسته‌‌ای در فضا چیست؟