«هیچ‌چیز موثر نیست»؟((اسطوره شکست رویکرد بازپروری مجرمان )

بازپروری مجرمان، تاریخی پرفراز و فرود دارد. بی‌هیچ تردیدی کارهای مارتینسون و عبارت «هیچ‌چیز موثر نیست» که از درون ارزیابی‌های او بر مفهوم بازپروری بیرون آمده بود، نقطه عطف مهم در این تاریخچه به شمار می‌آید. این عبارت توانست آن‌چنان نفوذی در میان جرم شناسان و سیاست‌گذاران کیفری به دست بیاورد که شاید در تاریخ جرم‌شناسی کم‌نظیر باشد. باوجوداین، پژوهش‌های متعدد ارزیابی‌کننده نشان داده‌اند که به ایده «هیچ‌چیز موثر نیست» از جهت‌های مختلف، نقدهای بسیار جدی وارد است؛ ما در این مقاله ضعف‌های روش‌شناختی پژوهش مارتینسون را بررسی کرده ایم بعضی از برنامه‌های بازپرورانه ای که مارتینسون در فراتحلیل خود به آنان پرداخته است، اتفاقاً موفق بوده و بعضی از برنامه‌های بازپرورانه که او آن‌ها را برنامه‌های «ناموفق» ارزیابی کرده بود، از بودجه مناسب برخوردار نبوده‌اند. سپس به این سوال پرداخته‌ایم که چرا به نحو پارادوکسیکالی، سنت‌های رقیب در جرم‌شناسی، بر سر «هیچ‌چیز موثر نیست» به تفاهم رسیده و در یک همدستی نانوشته آن را برجسته کرده و جنبه اسطوره‌ای به آن بخشیده‌اند. در انتها نیز بر پیامدهای سیاستی این اسطوره متمرکزشده و تاثیر آن بر شکل‌گیری دوران تنبیهی و سیاست‌های سخت گیرانه را توضیح داده‌ایم. از منظر این مقاله، ادبیات شکل‌گرفته درباره بازپروری باوجود تمامی ناکامی‌ها،شکست‌ها و محدودیت‌ها، سنت نظری غنی در اختیار می‌گذارد که بر اساس آن می‌توان به بازاندیشی و بازسازیِ بازپروری فکر کرد. هرگونه تلاش برای احیا بازپروری بدون این بازاندیشی انتقادی و بازسازی نظری، به شکست می‌انجامد.

Nothing works? (The myth of the failure of rehabilitation

Rehabilitation has a long history. Undoubtedly, Martinson’s work and the phrase Nothing works “that emerged from his assessments of the concept of rehabilitation are important milestones in this history. The term has gained so much influence among criminologists and criminal policymakers that it may be unparalleled in the history of criminology. However, several evaluative studies have shown that the idea of Nothing works has been widely criticized in many ways. In this paper, we examine the methodological weaknesses of Martinson’s research. Some of the rehabilitation programs that Martinson has addressed in his metaanalysis have been successful, and some of the rehabilitation programs he has described as unsuccessful programs have not been well funded. We then turn to the question of why, paradoxically, competitor traditions in criminology have come to a consensus of Nothing works “and have highlighted it in an unwritten complicity and given it a mythical aspect. Finally, we focus on the political implications of this myth and its impact on the formation of the “Punitive Era” and strict policies. From the perspective of this paper, the literature on rehabilitation, despite all its failures and limitations, provides a fertile theoretical tradition that can be used to rethink and reconstruct rehabilitation. Any attempt to revive rehabilitation without this critical rethinking and theoretical reconstruction will fails.