تاثیر عوامل «زیست شیمیایی» در سیر صعودی منحنی سن – جرم نوجوانانِ بزهکار

همزمان با موج جدیدِ پیشرفت‌های پزشکی در عرصه‌های مختلفِ روان ‌شناسی ژنتیک، ژنتیکِ مولکولی، بیوشیمی، عصب‌ شناسی رفتاری و مانند آن‌ها، جرم ‌شناسی نظری شاهد احیای مجدد اندیشه‌های زیست شناختی بوده است. در این میان، تحلیل منحنی سن – جرمِ نوجوانان به عنوان یکی از مهیج‌ترین حوزه‌های مطالعاتیِ جرم شناسی، مدتی است مورد توجه زیست شناسانِ جنایی قرار گرفته است؛ چرا که باور بر این است افزایش ناگهانیِ رفتارهای ضداجتماعیِ نوجوانان، بیش از متغیرهای اجتماعی، ماحصل دگرگونی‌های فیزیولوژیکیِ دوران بلوغ می‌باشد. در این خصوص، هر چند بیشتر تحقیقاتِ صورت گرفته در حوزه عصب شناسی و به طور خاص، نقشِ «قشر جلوپیشانی مغز» بوده است، اما این امر به معنای نادیده گرفتن تاثیرِ عوامل زیست شیمیایی در تشدید ناگهانیِ بزهکاری در میان نوجوانان نمی‌باشد. به طور کلی، عوامل زیست شیمیاییِ موثر در سیر صعودی منحنی سن – جرم ِ نوجوانان، به دو قسم ِ«عوامل درونی» و «عوامل بیرونی» قابل تقسیم‌اند. تحقیقاتِ جرم‌ شناسی حاکی از آن است که از یک سو، ترشح فزاینده‌ی هورمون‌های جنسی در دورانِ نوجوانی همانند تستوسترون در مردان که با افزایشِ سطح پرخاشگری مرتبط بوده، و استروژن در زنان که با تشدید رفتارهای ضداجتماعی همبسته می‌باشد، از مهمترین عوامل درونی موثر در تشدید بزهکاری نوجوانان به حساب آمده؛ و از سوی دیگر، بی‌میلی نوجوانان در استفاده‌ی از «تغذیه‌ مناسب» که باعث ایجاد تغییراتی در شیمی بدن شده، و گرایش آن‌ها به استعمالِ «مواد مخدر» و مصرفِ «مشروبات الکلی» که منجر به تشدیدِ رفتارهای تکانه‌ای می‌گردد، از شاخص‌ترین عوامل بیرونی تاثیرگذار در افزایش رفتارهای بزهکارانه‌ی نوجوانان پنداشته می‌شوند.