بررسی پتانسیل رسوب دهی حوضه های آبخیز خور و سفیدارک (هشتگرد، کرج) با نگرشی ویژه به اختلاف میان دو مدل EPM و MPSIAC

امروزه فرآیندهای فرسایش و رسوب گذاری در علومی چون زمین‌شناسی، جغرافیای طبیعی و آبخیزداری مورد بررسی قرار می گیرد. حفاظت از خاک از دید پیشگیری از فرسایش خاک و از بین رفتن زمین های حاصل خیز و پیشگیری از پُرشدن زود هنگام سدهای مخزنی دو مسیله بسیار مهمی است که در این گونه پژوهش ها مورد توجه است. به همین دلیل، میزان فرسایش، برآورد تولید رسوب سالیانه و رسوب دهی حوضه های آبریز، با به کارگیری مدل های تجربی، مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. در این پژوهش، حوضه های آبخیز خور و سفیدارک در حوضه آبخیز رودخانه کُردان (استان البرز) به عنوان مطالعه موردی برگزیده شده است. هدف این پروژه، برآورد تولید رسوب سالیانه در حوضه های یادشده با استفاده از مدل هایepm و mpsiac، و مقایسه آن ها است. در این راستا، پس از بررسی های میدانی، در هر یک از زیرحوضه ها با بهره گیری از نقشه های سنگ شناسی، خاک شناسی، پوشش گیاهی اطلاعات تلفیق شدند. سپس جدول های مربوطه برای محاسبه کمی هر یک از عوامل به منظور بررسی فرسایش به روش mpsiac تهیه و در پایان با به کارگیری روش epm رده بندی شدت فرسایش آن انجام گرفـت. میانگیـن رسوب ویژه در 7 زیرحوضه منطـقه در دو مدلmpsiac وepm 28/3 و 99/1 متر مکعب بر هکتار در سال (به ترتیب) و میانگـین فرسایـش ویژه در این دو مدل 05/11 و 93/3 متر مکعب بر هکـتار در سال می باشد. در هر دو روش بیش ترین میزان تولید رسوب مربوط به سازندهای زاگون و شمشک است.