سازگاری‌های ساختاری پیچک ایرانی، گونه در معرض خطر سواحل شمالی ایران

هدف از این مطالعه مشخص کردن سازگاری های ساختاری در سه جمعیت از پیچک ایرانی در سواحل استان مازندران است که تحت تاثیر تنش های محیطی شدید منطقه ساحلی، جمعیت های آن به شدت رو به کاهش است. به طور کلی بافت کلانشیمی حلقوی، مزوفیل ایزوبیلاترال، استل از نوع آمفی فلوئیک سیفونوستل، فراوانی لوله های شیرابه ای محتوی لاتکس، بلورهای فراوان دروز و حضور بافت پریدرم در ریزوم را می توان به عنوان مهمترین استراتژی‌های تشریحی گیاه برای تحمل شرایط سخت محیطی معرفی کرد. جمعیت ساری در مقایسه با جمعیت های بابلسر و نور از بیشترین مکانیسم‌های ساختاری برای تحمل اکوسیستم ساحلی برخوردار بود. تفاوت‌های کمی در ویژگی‌های تشریحی مشاهده شده در سه جمعیت persicus convolvulus به عنوان شواهدی بر تنوع فنوتیپیکی بالای درون گونه‌ای است. این تنوع درون گونه‌ای در ویژگی‌های مرتبط با تحمل تنش‌ها سبب سازگاری منطقه‌ای به شرایط می‌شود و توانایی گیاه را برای مقابله با تغییرات محیطی افزایش می‌دهد.

The structural adaptations of Convolvulus persicus, an endangered plant in the northern coasts of Iran

The purpose of this research was to identify the structural adaptations in three populations of Convolvulus persicus L. on coastal areas in Mazandaran Province, whose populations of which are severely reducing due to the intense environmental stresses of the coastal zone. In general, annular collenchyma, isobilateral mesophyll, amphiphloic siphonostele, abundant presence of laticiferous tubes, numerous druse crystals and the presence of periderm in rhizome can be introduced as the most important morphoanatomical strategies utilized against harsh environmental conditions. Sari population was foud to have the most various structural toleration mechanisms in comparison with Babolsar and Nour populations. Few differences were observed in anatomical characteristics in the three populations of Convolvulus persicus as the evidence for high intraspecific phenotypic variability, leading to local adaptation and increase of the tolerability of plants against environmental changes.