مدل ساختاری التزام کارکنان در سازمان‌های دولتی ایران

التزام کارکنان که گاهی با عنوان اشتیاق یا تعلق به کار خوانده می‌شود، زمانی به وجود می‌آید که افراد به شغل خود علاقه‌مند باشند، از آن لذت ببرند، و بخواهند برای انجام آن تلاش کنند. هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی عوامل موثر در ارتقای التزام کارکنان در سطوح سه گانه فردی، گروهی، و سازمانی، و شناسایی و مدلسازی روابط بین متغیرهاست. این پژوهش با بررسی داده های گردآوری شده از 65 سازمان دولتی ایران با روش مدل معادله های ساختاری، به این نتیجه دست یافت که در سطح سازمانی، ساختار سازمانی، حمایت سازمانی، فرهنگ سازمانی، و جبران خدمت؛ در سطح گروهی، رهبری تاثیرگذار، محیط کاری خوب، مشارکت کارکنان، اعتماد سازمانی، بازخورد سازنده، وضوح نقش، و ارتباط با بالادستی؛ و در سطح فردی، امنیت شغلی، استقلال کاری، انگیزش درونی، تعهد سازمانی، عدالت سازمانی ادراک شده، تعصب مذهبی، و برون گرایی (شخصیت) بر التزام کارکنان موثر هستند. این پژوهش دارای راهکارهای اجرایی و پژوهشی است.

A Structural Model for Employee Commitment in Iranian State Organizations

Employee commitment, sometimes called work involvement/ belongingness/ engagement, materializes when people have interest in their job, enjoy doing it and try harder to accomplish it. This study aims to investigate the effective factors which can enhance the commitment of employees at individual, group and organizational levels. It also intends to identify and reach a model for the relations among variables. Using structural equations model, data were collected from 65 Iranian state organizations. Findings show that at an organizational level such factors as organizational structure, organizational support,organizational culture, compensation; at group level such factors as effective leadership, pleasant work environment, employee participation, organizational trust, constructive feedback, role transparency; and at individual level such factors as job security, work autonomy, internal motivation, organizational commitment, perceived organizational justice, religious commitment, and extraversion have an impact on employee commitment.