مقایسه میزان بازماندگی، رشد و پاسخ به تنش حمل و نقل در ماهیان دیپلویید، تریپلویید و تتراپلویید قزل آلای رنگین کمان oncorhynchus mykiss (walbaum, 1792)

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر القای تریپلوییدی و تتراپلوییدی در قزل آلای رنگین کمان (o. mykiss) بر بازماندگی، رشد و پاسخ به تنش حمل و نقل در مرحله بچه ماهی نورس با محدوده وزنی 2/5 2 گرم بود. برای این کار از 8 مولد ماده با میانگین وزن 246 ±1600 گرم و 6 مولد نر با میانگین وزن 186 ±1393 گرم که از نظر سنی 4 ساله بودند استفاده شد. شوک دمایی 10 دقیقه بعد از لقاح و به مدت 10 دقیقه و با دمای 28 درجه سانتی گراد برای تریپلوییدی و برای تولید ماهیان تتراپلوییدی 65 ساعتدرجه بعد از لقاح به مدت 10 دقیقه و با دمای 28 درجه سانتی گراد استفاده شد. درصد القای تریپلوییدی 1 ±87/10 درصد و تتراپلوییدی 2 ±68/21 بود که با اندازه گیری مساحت و حجم گلبول های قرمز مشخص شد. نرخ بازماندگی از مرحله لقاح تا چشم زدگی در گروه تریپلویید 1/21 ±86/31 بود که نسبت به گروه دیپلویید که 1/59 ±92/12 به طور معنی داری کاهش یافت. بازماندگی در مرحله چشم زدگی تا تخم گشایی در گروه تریپلویید 1/33 94/04± بود که نسبت به گروه دیپلویید (0/45 ±98/10) به طور معنی داری کاهش یافت. بازماندگی در سه مرحله در گروه تتراپلویید از دو گروه دیگر به شکل معنی داری کمتر بود. بعد از تنش حمل و نقل نیز مقدار کورتیزول (4/48 ± 67/33 نانوگرم بر میلی لیتر) گروه تریپلویید از دو گروه دیگر بالاتر بود. نتایج نشان داد تریپلوییدی و تتراپلوییدی می تواند منجر به کاهش بازماندگی گردد و واکنش ماهیان تتراپلویید به تنش حمل و نقل از نظر تغییرات فیزیولوژیک و بازماندگی بر خلاف ماهیان تریپلویید تقریباً شبیه ماهیان دیپلویید است