ارایه چارچوب نظری پیچیدگی برای مدیریت و کنترل پروژه‌های صنعت ساخت

فرض رویکرد متعارف مدیریت پروژه این است که با جهانی منظم و قابل پیش‌بینی روبه‌روست. این درحالی است که ویژگی‌هایی هم‌چون تعداد زیاد اجزا، وابستگی متقابل میان آنها، درجه بالای هم‌افزایی، تنوع اجزا و مهم‌تر از همه، رفتار غیرخطی که از مشخصه‌های اصلی سیستم‌های پیچیده می‌باشد، باعث شده ماهیت پروژه‌های ساخت، کاملاً متفاوت باقبل به‌نظر آید. درابتدا معمولاً پیچیدگی یک مشکل به‌نظر نمی‌رسد، اما با شکل‌گیری‌ در داخل ساختار پروژه و گسترش مشکل به‌عنوان تابعی از اجرای کار پروژه، عدم تعادل به‌راحتی رخ داده و موقعیت پروژه را بحرانی خواهد کرد. در این موقعیت هریک از عوامل اصلی پروژه، عاملی را به‌عنوان عامل تغییر دهنده شرایط نام خواهند برد. در چنین شرایطی، مدیران پروژه علاوه بر حل پیچیدگی پروژه و ارایه راهکارهای لازم باید قادر به جلب حمایت ذی‌نفع‌های کلیدی باشند تا بتوانند راهکارها را اجرایی کند. این درصورتی است که در پروژه‌های واقعی دلایل مدیران پروژه برای حامیان، غیرمنطقی جلوه داده و حتی ازنظر آنها بخش دیگری از پروژه مهم‌تر به‌نظر می‌رسد. در واقع بسیاری از حمایت‌کنندگان پروژه درک متفاوتی از پیچیدگی پروژه نسبت به درک مدیران پروژه خواهند داشت. این موقعیت در هنگام نگه‌داشتن پروژه در زمان برنامه‌ای، تشدیدتر خواهد شد. باافزایش پیچیدگی تحت این فشار، تمرکز مدیران پروژه بیشتر به‌سمت داخل پروژه است، مدیران پروژه فرصتی برای اندیشیدن به محیط اطراف و یا درنظر گرفتن احتمالات مختلف را نخواهند داشت. درصورتی‌که از منظر سیستمی، مشکلاتی که در سیستم رخ می‌دهد معمولا دارای عللی چندگانه است. در این تحقیق به‌دنبال ارایه چارچوب نظری برای شناخت پیچیدگی پروژه، ابتدا پیچیدگی تعریف شده و پروژه ساخت به‌عنوان پروژه پیچیده اثبات می‌شود. در ادامه به‌منظور ارایه چارچوبی مشترک برای درک یکسان عوامل پروژه، انواع مختلف پیچیدگی و شاخص‌های خاص هر نوع پیچیدگی معرفی و تشریح خواهد شد.