گفتمان انقلاب اسلامی و مواجه با چالش بدیل سازی

گفتمان انقلاب اسلامی با اتکای بر نقطه قوّت ماهیت اسلامی به پیروزی رسید و نظم‌های سکولار را به چالش کشید. اما از بُرهه‌ای به بعد، این نقطه قوّت به آنتی‌تز این گفتمان تبدیل گردید و آن را با چالش‌ مواجه ساخت. حال، این سوال مطرح است که اسلام سیاسی به عنوان نقطه قوّت گفتمان انقلاب اسلامی در ایجاد انقلاب و نظام‌سازی، چگونه به‌عنوان عاملی تهدیدگر و تضعیف‌کننده آن در جهان اسلام تبلور یافت؟(مسئله). با روش توصیفی-تحلیلی و بهره‌گیری از نظریه گفتمان لاکلا و موف (روش)، این فرضیه به بحث گذاشته شده که گفتمان سلفی تکفیری، با وجود وحدت پارادایمی، اثبات هویت خود را در نفی گفتمان انقلاب اسلامی تعریف نمود و با معنادهیِ متغایر به دالّ‌های مشابه و مفصل‌بندی آنها حول حکومت/خلافت اسلامی و در سایه حمایت و هدایت نظام سلطه، توانست الگویی از مسلمانِ اصیل‌تر، متشرع‌تر به سنّت نبوی و متخاصم‌تر در برابر کفار را به نیروهای اجتماعی مسلمانِ معترض القا نماید و گفتمان انقلاب اسلامی را به‌عنوان «غیرِ» واجب‌الجهاد جایگزین «غیر»های صلیبی و یهود نماید(فرضیه). فرجام آن، تبدیل نقطه قوّت گفتمان انقلاب اسلامی به‌ آنتی‌تز و تضعیف‌کننده آن است که جهان اسلام را به تقابل بین‌مسلمانیِ خشونت‌بار مبتلا ساخته است(یافته).

The discourse of the Islamic Revolution and facing the challenge of alternatives

Relying on the strong point of Islamic, the discourse of the Islamic Revolution triumphed and challenged secular order. But from time to time, this strength became the antithesis of this discourse and challenged it. Now, the question is how political Islam, as the strong point of the Islamic Revolution’s discourse in creating revolution and systematization, how it crystallized as a threatening and weakening factor in the Islamic world?(Introduction) Using the descriptiveanalytical method and using the theory of Laclau and Moff discourse (Method), the hypothesis has been discussed that the Takfiri Salafi discourse, despite its paradigm unity, defined the proof of its identity in the negation of the Islamic Revolution discourse and with different meanings to the signs. Their similarity and elaboration around the Islamic government / caliphate, and in the light of the support and guidance of the domination system, was able to instill in the protesting Muslim social forces a model of a more genuine Muslim, more lawabiding in the prophetic tradition, and more hostile to infidels. The obligation of jihad to replace the other crusaders and the Jews (Hypothesis). The end result is the conversion of the strong point of the Islamic Revolution’s discourse into the antithesis and debilitator that has plagued the Islamic world with violent interMuslim confrontation.(Results)