جایگاه لباس در پیشبرد کنش دراماتیک در تئاتر قرن بیستم با نگرشی بر آثار کارگردانان مطرح این سده

بی‌شک لباس، یکی از بخش‌های بسیار مهم در هر اجرا است. لباس بخشی از بازیگر است و همراه او به صورت یک تصویر واحد درمی‌آید. کاربرد لباس در تئاتر تنها به عنوان یک عنصر تزیینی نیست. لباس‌های نمایشی این قابلیت را دارند که به وسیله فرم، رنگ و بافتِ خود، نه تنها، زمان و مکان، پایگاه اجتماعی و اقتصادی و خوانش کارگردان از متن را به ما نشان دهند بلکه به خاطر ویژگی‌های منحصر به فردی که در معرفی شخصیت و آشکارسازی آن دارند، می‌توانند موجب پیشبرد کنش دراماتیک شوند. لباس هم چنین می‌تواند نشانه‌های بی‌شماری را بر خود حمل کند و به این وسیله معنا و مفهوم نمایش، و درنهایت فضای کلی اثر را برای مخاطب آشکار کند. کارگردان به وسیله‌ی لباس می‌تواند به خلق شخصیت بپردازد و در کنار آن بازیگر نیز به درک عمیقی از شخصیت نمایشی رسیده و درنتیجه اثر، برای مخاطب بیگانه و نا آشنا نخواهد بود. این تحقیق ابتدا نگاهی به وضیعت لباس در تئاتر یونان باستان تا قرن نوزدهم خواهد داشت و پس از آن لباس در آثار کارگردانان و طراحان صاحب نام قرن بیستم و، جایگاه و، اهمیت آن در پیشبرد کنش دراماتیک، در این سده مورد بررسی قرار می‌گیرد.