فرهنگ تراژیک و زیبایی شناسی رنج یک مطالعه ی تطبیقی پیرامون مفهوم «فرهنگ » نزد نیچه و آرتو

این مقاله تلاش می‌کند تا ذیل یک مطالعه‌ی تطبیقی میان آرای نیچه و آنتونن آرتو به تعریفی زیبایی شناختی از مفهوم فرهنگ دست یابد. آن چه ما در این مقاله «فرهنگ تراژیک» می‌نامیم حاصل رهیافت‌هایی است که نیچه و آرتو، الگوی زیبایی شناختی آن را به ترتیب در تراژدی‌های یونان باستان و تئاتر شقاوت یافتند. از منظر نویسندگان این مقاله آن چه که نیچه و آرتو را به سوی تئاتر سوق می‌دهد رهیافتی است که تئاتر در توجیه ماهیت «رنج»، به واسطه‌ی امر تراژیک و مفهوم شقاوت تداعی می‌کند. بر این اساس می‌توان گفت که تئاتر نزد نیچه و آرتو هم چون الگویی در جهت توجیه زیبایی‌شناختی از هستی عمل می‌کند. این الگو با توجیه زیبایی شناختی مفهوم رنج، آن را به مثابه‌ی منبعی برای لذت تراژیک استحاله می‌بخشد و متعاقباً آن را در درون یک وحدت اُرگانیک تحلیل می‌برد. این مقاله بیش از هر چیز تلاش می‌کند تا بدین پرسش پاسخ دهد که از چه رو توجیه زیبایی‌شناختی از زندگی خود را در قالب مفاهیم به ظاهر بدبینانه‌ای هم چون رنج، شقاوت، ستیز و امر تراژیک ارائه می‌دهد؟ اما هدف نهایی این مقاله تبیین فرهنگی است که بر بنیان چنین دیدگاهی، یعنی توجیه زیبایی‌شناختی از زندگی استوار شده و در برابر فرهنگی قرار می‌گیرد که تلاش می‌کند زندگی را به قسمی از عناصر ایدئولوژیک و سوبژکتیو تقلیل دهد. بنابراین ما در پایان، در ضمن یک مطالعه‌ی تطبیقی، به نقد این مسئله خواهیم پرداخت که وحدتی که در فرهنگ مدرن وجود دارد، وحدتی کاذب است که به واسطه‌ی امری بیرونی بر زندگی تحمیل شده و مفهوم حقیقی فرهنگ مبیّن وحدتی درونی، هم چون وحدت سبک اثر هنری است که با توجیه زیبایی شناختی از هستی در پیوند است. این پژوهش با استناد به منابع کتابخانه‌ای و به خصوص با تمرکز به روی دو کتاب زایش تراژدی و تئاتر و همزادش تلاش می‌کند تا کیفیت این فرهنگ را در قالب شکلی از «کنشگری»، «کثرت‌گرایی» و «آری‌گویی» به زندگی و «امر نو» تبیین کند.