تاب آوری جوامع در برابر اثرات رخدادهای اقلیمی؛ نه به مهاجرت

هرساله مخاطرات اقلیمی در مناطق مختلف جهان منجر به آسیب پذیری بسیاری از افراد میشود. این رخدادهای اقلیمی در امنیت غذایی و آبی و جانی افراد اثرگذار است. در برخی موارد منجر میشود افراد در جست وجوی محیطی امن برای زندگی جا به جا شوند و مهاجرت کنند. تاب آوری یکی از رویکردهای سازگاری در برابر مخاطرات محیطی است و به منظور کاهش آسیب پذیری به آن روی میآورند. در این مقاله با رویکرد توصیفی - تحلیلی، مفاهیم و اصول و دیدگاهها درزمینۀ تاب آوری اقلیمی بررسی شدهاست. سپس تجربۀ کشورهای مختلف ازجمله ایران دربارۀ به کارگیری دانش بومی و فناوری در افزایش تاب آوری اقلیمی تحلیل و ارزیابی شده است. بررسی تجارب کشورهای مختلف نشان میدهد که در برخی از کشورها با تکیه بر دانش بومی و امکانات در دسترس توانسته اند جوامع خود را تاب آور کنند و در برخی دیگر با سرمایه گذاری در بخش آموزش، مشارکت مدنی، و تقویت زیرساختها تاب آوری اقلیمی جوامع و افراد را تقویت کرده اند. همچنین افراد بسیاری توانسته اند با حمایت دولت و سازمانهایخصوصی و با به کارگیری فناوری نظام هشدار زودهنگام، هوش مصنوعی، خودسازماندهی، و تنوع اقتصادی محیط زندگی خود را در برابر مخاطرات محیطی تاب آور کنند و در محل زندگی خود ماندگار شوند. بررسی تجارب در کشور ایران نشان میدهد از گذشته تاب آوری جوامع بر مبنای دانش بومی پایه ریزی میشده است و به کارگیری فناوری مدرن به علت دانش کم افراد، هزینۀ بالا، و دسترسی دشوار کاربرد گسترده ای ندارد. ازای نرو برای تا بآورکردن مناطق مختلف ایران، در کنار مهیاکردن فناوری، نیاز است باتوجه به ویژگیهای هر منطقه و به منظور تقویت جنبه های کاربردی دانش و تجربه، آگاهی جامعه راجع به رویارویی با مخاطرات محیطی افزایش یابد، زیرساختها تقویت شود، فناوری با دانش بومی ادغام شود و سیاستهای تاب آوری ارائه شود.

building climate-resilient communities; say no to migration

climate-related disasters triggered displacements of millions of people worldwide. in addition to displacement, the negative consequences of climate change have caused water scarcity, food insecurity, and many other issues such as conflict and political insecurity. building resilient communities is a key adaptation strategy to combat the impacts of climate change and rely on adaptation policies. thus, to better withstand the negative impacts of such shocks and recover quickly and strongly from them, countries adopt policies to reduce the vulnerability of individuals and societies. in this paper, the concepts, principles, and perspectives on climate resilience were presented with a descriptive-analytic approach. then, the experience of various countries, including iran, on climate resilience by applying indigenous knowledge and technologies to build climate resilience was analyzed. examining the experiences of different countries shows that some countries have been able to make their societies resilient based on indigenous knowledge and available facilities, while others have been able to invest in education, citizen participation, and infrastructure enhancement. in addition, with the support of the government and private organizations, by applying technology such as early warning systems and artificial intelligence, and relying on self-organization and economic diversity many people have been able to make their living environment resilient and not migrate from their homes. the review shows that iran’s regional experiments on the climate resilience of societies have long been based on indigenous knowledge and that the use of modern technology is not widely used because of poor knowledge of people, high costs, and lack of easy access. therefore, in order to make the various regions of iran more resilient, to raise society’s awareness of environmental hazards, strengthen infrastructure, integrate indigenous knowledge with technology, and provide resilience policies according to the characteristics of each region reinforce the applied knowledge aspect and experience needed with the technology.