خط‌مشی آمایش در بخش کشاورزی، نقدهایی از منظر عدالت

کشاورزی، به‌عنوان عرصه‌ای علمی، همانند دیگر عرصه‌های زندگی اجتماعی نیازمند رویکردهای برنامه‌ریزی مناسبی است که، ضمن توجه به مصالح ملی، نگرشی فضایی به ظرفیت‌های منطقه‌ای داشته باشد تا، علاوه‌بر توسعۀ اقتصادی، مانع بروز عدم تعادل‌های منطقه‌ای و بی‌عدالتی گردد؛ چراکه بی‌عدالتی موجبات تضعیف قوام اجتماعی را فراهم می‌کند. آمایش سرزمین، که از رویکردهای برنامه‌ریزی فضایی محسوب می‌شود، مدعی توجه به رشد استعدادهای منطقه‌ای و رفع بی‌تعادلی است. اما در اینکه چه تصوری از عدالت دارد و در مبانی خود کفایت نظری و شفافیت دارد یا نه جای سوال است. در این پژوهش، با روش موردکاوی کیفی، آمایش سرزمین از منظر عناصر ماهوی عدالت تحلیل و ابهام‌های آن درخصوص عدالت بیان می‌شود. خط‌مشی‌گذارانِ عرصۀ کشاورزی که دغدغۀ عدالت دارند باید از این ابهام‌ها و سوالات آگاه باشند.

Territorial Planning Policy in Agriculture Sector; Justice Oriented Critics

Agriculture as an academic field, like the other majors of social life, needs appropriate planning approaches based on a spatial perspective into regional capacities as much as national interests. Therefore, in addition to economic growth, spatial  perspective prohibits regional imbalance and injustice because the emergence of injustice weakens social stability. As one of the approaches in spatial planning, territorial planning considers growth of regional potentials to remove imbalance. But, its perception of justice as well as its theoretical sufficiency and clarity are subject to vagueness. This research, by qualitative research method, analyzes territorial planning from the perspective of essential elements of justice, showing how it suffers from some vagueness about justice. So, agricultural policymakers should beware of these vague questions concerning justice.