ابعاد و شاخص‌های سنجش قابلیت همکاری متقابل دولت الکترونیک در سازمان‌های دولتی و پلیسی

زمینه و هدف: امروزه مفهوم دولت الکترونیک به طور فزاینده به سمت ایجاد مدیریت‌ دولتی باز، منعطف و تشریک مساعی با یکدیگر در حال تغییر است. تلاش برای دستیابی به چنین هدفی نشان می‌دهد که یکپارچگی فرایندهای کاری و یا سیستم‌های اطلاعاتی واحدهای دولت کافی نیست. آن چه که در این زمینه مهم است، ظرفیت سازمان‌های مختلف دولتی برای همکاری در سطح فنی و نیز سطوح بالاتری از تعاملات است. چنین امری تنها با ایجاد همکاری متقابل سازمان‌ها محقق می‌شود و در این راستا باید علاوه بر قابلیت فنی، قابلیت‌های دیگری نیز در سازمان ایجاد شود. هدف این مقاله شناسایی شاخص‌های سنجش قابلیت همکاری متقابل دولت الکترونیک بین سازمان‌های همکاری‌کننده (مطالعه موردی: همکاری اداره پلیس با دیگر سازمان‌ها) است. روش‌شناسی: این مقاله با استفاده از روش مطالعه کتابخانه‌ای و مرور ادبیات تحقیق، نگارش یافته و در متن مقاله دو مطالعه موردی از قابلیت همکاری متقابل ادارات پلیس و گمرک نروژ و هم‌چنین همکاری متقابل پلیس نظام وظیفه و برخی سازمان‌های ایرانی مرتبط با آن مطرح شده و مورد بررسی قرار گرفته است. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: در این مقاله با توجه به مرور مبانی نظری، مطالعات موردی و بر مبنای ابعاد قابلیت همکاری متقابل، دو مدل مفهومی و تحلیلی قابلیت همکاری متقابل طراحی شده است. در مدل مفهومی، علاوه بر بُعد فنی، ابعادی دیگر مانند ابعاد سازمانی، معنایی، ساختار محتوا، حقوقی و قانونی و سیاسی مورد توجه قرار گرفته است. در مدل تحلیلی نیز شاخص‌های این ابعاد از مبانی نظری استخراج شده که زمینه را برای امکان سنجش مفهوم پیچیده قابلیت همکاری متقابل دولت الکترونیک در سازمان‌های دولتی و پلیسی فراهم می‌کند.