الگوی هماهنگی راهبردی میان ارتباطات و تعارض سازمانی و رابطه آن با عملکرد

زمینه و هدف: عدالت یکی از مهمترین مسایلی که سازمان‌ها همواره با آن مواجه هستند، بهبود عملکرد سازمانی است که در قالب مفاهیمی چون رشد، سودآوری، افزایش سهم بازار، بهره‌وری و سایر شاخص‌ها مطرح می‌شود. تحقیق حاضر به دنبال آن است که هماهنگی راهبردی میان ارتباطات و تعارض سازمانی را مشخص کرده و رابطه آن با عملکرد را مورد بررسی قرار دهد. روش‌شناسی: تحقیق حاضر بر حسب هدف، توصیفی ـ تبیینی؛ بر حسب نتیجه، توسعه‌ای و بر حسب داده، کمّی ـ کیفی می‌باشد. در این تحقیق موسسات پژوهشی دارای موافقت قطعی وابسته به دستگاه‌های اجرایی به عنوان جامعه آماری با استفاده از روش تحقیق ترکیبی مورد بررسی قرار گرفتند و گونه‌های ارتباطات و تعارض سازمانی آنها با استفاده از پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفت. برای جمع‌آوری اطلاعات مربوط به عملکرد موسسات پژوهشی نیز از اسناد و گزارش‌های دفتر بررسی و ارزیابی پژوهشی معاونت پژوهشی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مربوط به سال 1388 استفاده شده است. روش نمونه‌گیری به‌صورت تصادفی بوده است. یافته‌ها: مدل آماری تحقیق با استفاده از روش تحلیل مسیر تبیین شد. به‌منظور تبیین تئوریک مدل تحقیق، تئوری نقاط مرجع راهبردی به‌کار گرفته شد و یافته‌ها حاکی از آن است که میان ارتباطات، تعارض سازمانی و عملکرد رابطه معنی‌داری وجود دارد. همچنین بین هماهنگی و عملکرد نیز رابطه مستقیم و معنی‌داری وجود دارد. نتیجه‌گیری: با توجه به وجود رابطة معنی‌دار بین هماهنگی و عملکرد، هرچه میزان هماهنگی میان این عناصر افزایش ‌یابد، عملکرد نیز افزایش پیدا می‌کند؛ در نتیجه پیشنهاد می‌شود که موسسات پژوهشی برای افزایش عملکرد از مدل نقاط مرجع راهبردی استفاده کنند. به علاوه به مدیران و مسئولان موسسات پژوهشی پیشنهاد می‌شود از رویکردهای تعاملی در ارتباطات استفاده کنند، زیرا ارتباطات از مهمترین عواملی است که به تجانس و یکپارچگی اعضای سازمان کمک می‌کند.