بررسی تاثیر منابع شخصی و غیرکاری بر نتایج عملکردی کارکنان با نقش میانجیگری تعلق خاطر کاری

زمینه و هدف: امروزه توسعه دانش، مهارت‌ها و توانایی‌های کارکنان از طریق شیوه‌های موثر منابع انسانی یکی از کلیدهای موفقیت سازمان‌هاست. این پژوهش با هدف شناخت میزان تاثیر منابع شخصی و غیرکاری بر نتایج عملکردی کارکنان صف بانک‌ها با نقش میانجی‌گری تعلق خاطر کاری انجام شده است. روش‌شناسی: پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر نوع، توصیفیپیمایشی، از نظر ماهیت داده‌ها کمی و از حیث روابط بین داده‌ها هم‌بستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل مدیران و کارشناسان شعب بانک شهر در استان تهران که حداقل دارای مدرک کارشناسی بودند، است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران در جامعه 1000 نفری، 278 تعیین شد. روش نمونه‌گیری در این پژوهش، نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای بود. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامه بوده است. برای آزمون فرضیه‌های پژوهش از تکنیک معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان دادند که حمایت خانواده بر خودکارآمدی و تعلق خاطرکاری تاثیر مثبت و معنادار دارد. تمایل به ترک کار زود‌هنگام، عملکرد درونی نقش، عملکرد بازیابی و عملکرد فرانقشی نیز تحت تاثیر تعلق خاطر کاری هستند. خودکارآمدی در تاثیر حمایت خانواده بر تعلق خاطرکاری نقش میانجی دارد. تعلق خاطرکاری در تاثیر حمایت خانواده بر تمایل به ترک کار زود هنگام، عملکرد درون نقشی، عملکرد بازیابی و عملکرد فرانقشی و تعلق خاطرکاری در تاثیر خودکارآمدی بر تمایل به ترک کار زودهنگام، عملکرد درون نقشی، عملکرد بازیابی و عملکرد فرانقشی  نقش میانجی دارد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد هرچقدر میزان تعلق خاطر ناشی از منابع شخصی و غیرکاری کارکنان بانک افزایش یابد، به همان میزان می‌توان عملکرد کارکنان را پیش‌بینی کرد.